De weg naar de Adriatische zee

Even een paar dagen niet op internet doet wonderen maar toch nog een verslagje. Dit is tevens het laatste verslag voordat we terug naar Nederland gaan. In Bohinj op de dag dat het erg veel geregend had gingen Jesper en ik uitgerekend op het meest natste tijdstip mountainbiken. Toch had het wel iets om geheel afgepeigerd en druipnat weer binnen te zijn. Het de vallei van Bohinj had iets magisch. Iets wat ik niet kan omschrijven alleen als je er geweest bent. De reden dat we gingen biken is dat we niet konden raften al had het een paar dagen hard gerekend was er nog niet genoeg water om de rivier van genoeg water te voorzien. Een klein minpuntje.

De volgede dag zijn we vroeg uit de veren gegaan om de bus te pakken naar de hoofdstad van Slovenië: Ljubljana. Na een aantal keren naar de hoofdstad geweest te zijn weet ik nu eindelijk de naam goed uit te spreken. Het is ljoeb-lie-ana en niet ljoeb-jana. Maar goed dat is een detail. Na een korte lunch op het station zijn we naar de straat gegaan waar we onze auto konden oppikken. Aan het treinen was een einde gekomen dus besloten we een auto te huren. Dit in verband dat de aansluitingstijden beroerd van en naar Pula. De stad waar we naar toe zouden rijden. Mijn rijkunsten werden gelijk op de proef gesteld dat het begon te regenen. Regenen? Keihard begon te regenen zo hard dat we geen hand voor ogen konden zien. Dat ik zelfs een paar minuten langs de kant van de weg moest staan voor de veiligheid. Algauw we de de Sloveense kust bereikten begon het zonnig te worden. Net voor de grens met Kroatië hebben we nog even gestopt om onze laatste euro's op te maken aan de Sloveense kust. Een van de kortste kuststroken van de balkan (met maar 24 kilometer) alhoewel de Bosnische kust met 3 kilometer het kortst is.

Mikael nam het stuur over en we passeerde de grens. Kroatië sinds dit jaar lid van de EU had toch nog een grenscontrole. Eerder was het meer je paspoort laten zien en doorrijden. De weg naar Pula ging snel en we waren binnen de kortste keren bij de hostel. De hostel zelf is heel basic. Nog meer basic dan de Hostel die we in Oslo hadden vlakbij het vliegveld. Voordeel was wel dat de hostel pal aan het strand lag. Wat overigens ook onze voorwaarde was. Snel nog van de laatste zonne uren kunnen genieten in de late middag. Die avond spraken we een paar andere gasten op onze kamer uit Engeland. We kwamen er toen achter dat de komende dagen twee festivals achter elkaar waren van diverse soorten muziek. Iedereen op de hostel was deelnemer aan het festival. In dat gevoel wilde we ook eens weten wat dat festival in hield. Dus de volgende dag hadden we een paar kaarten gekocht voor het openingsconcert een paar dagen later. In de loop van de dag zijn we naar het stadscentrum van Pula geweest. In begin van de dag regende het nog maar daarna klaarde het op.

Diverse bezienswaardigheden hebben we gezien onder andere diverse kerken, het fort bovenin de stad en natuurlijk hét symbool van de stad: het amfitheater. Bijna 2000 jaar staat het bouwwerk fier overeind. Het heeft niet de grootte van het Colosseum in Rome maar het is nog steeds imposant. In dit imposant bouwwerk zou de dag erop het openingsconcert zijn van het Outlook festival. Pula is net als heel Istrië (de staat waar het in bevind) heeft een roerige historie achter de rug. Voornamelijk is in deze regio de Italiaanse invloeden goed terug te vinden. Zoals de diverse straatnamen of de huidige plaatsnamen die nog steeds in het Kroatische (Hrvatski) en Italiaans weer gegeven staan. Tussen de beide wereldoorlogen viel de Dalmatische kust van Kroatië onder de Italiaanse vlag. Gaan we wat eerder terug waren de eerste Italiaanse invloeden al tijdens de Illyrische periode toen het gebied werd toegeëigend door de Romeinse expansiepolitiek. Maar wat er voornamelijk overheerst is toch de invloeden uit de Venetiaanse periode. Venetië was na de val het van het west Romeinse rijk (na 500 jaar christus) een machtig imperium (wat onderdeel was van het Byzantijnse rijk) geworden wat zich ook uitstrekte tot Kroatië.

Dat is vooral goed te zien toen we woensdag naar Rovinj en Porec waren geweest. De karakteristieke steegjes en architectuur is er in Istrië overal terug te vinden. Voornamelijk Rovinj heeft mijn hart gestolen (ondanks de korte tijd die we hadden ivm de korte parkeertijd). Het historische centrum is gelegen op een schiereiland met daar bovenop een kerk van typische Venetiaanse bouw. De klokkentoren (Italiaans voor Campanile) heeft veel vergelijkingen met de klokkentoren in Venetië zelf. De straatjes lopen allemaal naar boven naar het centrale punt: de kerk. Overigens grappig dat het schiereiland eerst een eiland is geweest maar dusdanig zo volgebouwd werd dat ze het eiland aan het vasteland hebben gemaakt. De heilige Eufemia is tevens de beschermheilige van Rovinj en destijds ook een heilige van het Byzantijnserijk de kerk was hier omheen gebouwd nadat volgens legende haar lichaam was aangespoeld in Rovinj. Porec de tweede stad die we aandeden was minder spectaculair maar de architectonische bouw was wel het hetzelfde. De gezellige mooie steegjes waar je in kan verdwalen. Hoogtepunt in dit stadje was toch de Basiliek waar zeer mooi mozaïek te zien was uit de 5- en 6 honderd jaren. Wat, niet verwonderlijk, ook overeenkomsten toonden met de mozaïek uit de San Marco Basiliek uit Venetië niet de overdaad aan goud die het interieur van San Marco heeft slechts een gedeelte. Maar wel mooi genoeg om er even bij stil te staan.

Die avond gingen we naar het openingsconcert van het Outlook festival waar vele gasten in de hostel naar uitgekeken hadden. Eerlijk gezegd had ik geen idee wat ik moest verwachten. Zoals vele wel weten ben ik meer een elektronische muziek fan en niet zozeer van HipHop, Club en Reggae wat die avond gespeeld werd. Wel dat het bijzonder was dat openingsconcert in het Amfitheater van Pula plaats vond. Een bizar idee omdat een kleine 2000 jaar eerder ook het toneel was van (bloederig) vermaak). Het was nog even tricky om naar binnen te kunnen omdat ik de kaarten online had gekocht en niet goed gekeken had hoorde ik van een steward aldaar dat de kaarten eigenlijk waren bestemd voor mensen van het voormalige Joegoslavië. Pff weet ik veel hij stuurde ons naar een andere ingang en daar stonden ze wel wat langer naar het papier te kijken maar we mochten toch door. Eenmaal binnen stonden we op de 2e ring van het Amfitheater met een mooi uitzicht op het podium. Helemaal beneden stonden de staanplaatsen waar vroeger de 'veldslagen' werden uitgevochten door de gladiatoren. De hedendaagse gladiatoren pakten het wat beschaafder aan door het publiek op te zwepen met de hiphop beats. En ik moet toegeven dat het een geslaagd avondje was. 2 DJ's die het publiek helemaal uit hun dak lieten gaan. Eentje was een van de aller eerste DJ's uit de jaren '70 die draaiden op een manier die niet meer weg te denken is. Hij draaide op zo'n dusdanige manier wat mij de herinneringen boven haalde van de muziek uit de jaren 80 (Queen, Run DMC, Tribe Called Quest) en jaren 90 (Kris Kross, House of Pain, Dr. Dre) maar nog meer toen de 'Seven nation Army' - White stripes uit de boxen schalde. Kwam het goed los. Het was wel een beetje jammer dat de reggae band op het einde voor een soort anti climax zorgde. Tenminste zo voelt het voor mij omdat ik gewend bent dat er iets vlotter gedraaid werd naar de het einde toe.

Vandaag niet veel gedaan nog nagepraat over het concert waarbij ik ook nog een Australiër tegenkwam en mij wel begreep dat het wel een geweldige avond was maar niet mijn muziek was: 'of course you are from thé Netherlands - the dance-capital of the world'. Om toch nog echt goed van de laatste vakantiedagen te genieten toch naar het strand geweest om lekker uit te rusten van een intensieve en toch leuke vakantie. Want zoals bij alles: komt aan alles een eind.