De droogte van Chili

Net een aantal dagen geleden de grens overgestoken van Bolivia naar Chili. Ik ben hier in Chili maar voor een paar dagen voordat ik richting Argentinië vertrek en langzamerhand richting het einde ga. Een paar dagen is vrij kort om een indruk te krijgen van dit land. Maar dat er verschillen zijn met de minderen goden in Zuid Amerika is wel duidelijk.

Bolivia kende net voor mijn vertrek over de zoutvlakten een onrustige periode en het bleek nog veel erger te zijn dan verwacht. Ik ontmoette net voor mijn trip 2 Duitse meisjes die ik in La Paz had ontmoet. Zij kwamen een aantal dagen later in Uyuni aan. Ze wisten mij te vertellen dat er nu veel backpackers via Chili om moeten reizen om Peru in te komen aangezien de meest gebruikte grensovergang tussen Peru en Bolivia nog steeds geblokkeerd is. Gelukkig voor hen is de meeste westelijke weg nog steeds open naar het zuiden. Vraag is hoe lang nog aangezien de mijnwerkersstaking al ruim een maand aan de gang is.

Anders dan het noorden en het oosten is het zuiden vrijgewaard van stakingen. Het is zo’n onbegaanbaar gebied om het volledig af te sluiten. Dus ik stond fris en fruitig ’s ochtends vroeg bij de tour agency om in de jeep te stappen. Mijn reisgenoten voor deze drie dagen waren diezelfde 2 Duitse meisjes, een Catalaan (volgens hem ben je dan geen Spanjaard), een meisje uit Taiwan en een man uit Singapore. Met die kleurrijk gezelschap waren we in handen van onze Spaanstalige chauffeur Frans (door ons liefkozend omgedoopt tot ‘Franzie’). Ons eerste stop was net buiten het dorp: Cementerio de Trenes. Kerkhof van de treinen. Toen Bolivia in de goede tijd voor de onafhankelijkheid van Spanje een economische grootmacht was, was er in Uyuni een trein depot en een trein fabriek. Die hoeveelheid historische treinen staan er nog steeds in vervallen staat. Het is een paradijs om er op en in te klimmen en te bezichtigen. Het hoogtepunt van deze 3 daagse trip diende zich al snel aan. De zoutvlakten van Uyuni (Salar de Uyuni) ik had een kleine preview gehad toen ik met de bus naar Uyuni reed. Maar de zoutvlakten blijven mij verbazen dit keer verbleven we heel de dag op de zoutvlakten. Na schattig ligt hier 10 miljard kilo aan zout en per jaar wordt er 25.000 kg aan zout afgeschraapt en verhandeld. Persoonlijk wel jammer want op deze manier behoud het niet zijn authenticiteit. Salar de Uyuni is een van de grootste zoutvlakten van de wereld en de grootste van Zuid Amerika. Liefs 10.000 km2 omvat deze zoutvlakten (ongeveer 1/3 van Nederland). Het landschap is zo surrealistisch, zo puur en letterlijk oogverblindend (door de zon). Op de zoutvlakten kan je ook grappige foto’s maken door de grootte en het desolate en vooral de vlakte waar niemand is door te spelen met de afstand tussen een bepaald object in de voorgrond en de mensen in de achtergrond. Dus zo kan een dinosaurus pop van 30 cm een enorm monster zijn op foto waar jij nog kleiner bent dan die Dino. Salar de Uyuni staat ook bekend om de Dakar Rally een aantal jaar wordt het gereden in Zuid Amerika toen het in Afrika (de bekende Paris-Dakar rally) te gevaarlijk werd en heel het circus is verhuisd naar Chili en Argentinië. Bolivia is de laatste paar jaar bij de Rally toegevoegd. Een enorm beeld staat bij het zouthotel dat bestaat alleen maar uit zoutblokken. In het zouthotel hadden we lunch en reden we door naar Inca Incahuasi een eiland van rots die plots uit de zoutvlakten steekt. Op dit eiland groeien er cactussen en lage vegetatie en er huizen ook vogels. Na dit bezoek wat al vermoeiend genoeg was (we hebben het over een hoogte van 3600 meter) reden we naar onze slaapplek in San Juan wat alweer 2 uur rijden was. We verlaten de zoutvlakten en reden in de droge rotsachtige omgeving richting het dorp.

De volgende ochtend in San Juan hadden we een vroeg ontbijt en zijn we richting het zuiden gereden. Er volgende een kleinere zoutvlakten zoals de Salar Chiquana alleen niet zo indrukwekkend als de Salar de Uyuni het is overigens ook niet zo wit eerder een combinatie van zout en zand. Dan volgt er een weg door het onheilbergzame gebied van verschillende rotsformaties, lava sculpturen, rode rotsen, bruine rotsen en soms alleen maar zand. We kwamen uit bij verschillende lagunes en meren. Omdat het midden in de winter is op het zuidelijk halfrond waren de meeste meren bevroren. Een meer was nog half open en daar was ook genoeg leven te bekennen zoals vogels en Vicuñas maar ook Flamingo’s roze en witte. We hadden hier lunch en we reden door naar het hoogste punt van onze trip meer dan 4750 meter. Vanaf dit punt zijn we langs het beroemde Argol de Piedra gereden. Een rots wat helemaal uitgesleten is door het zand en wind tot een boom. In de omgeving hiervan zijn er ook genoeg andere uitgesleten rotsen te vinden waar je op kan staan en leuke stunts kan uithalen. Halverwege nog een wilde vos en konijn gezien. Toen we het Eduardo Avaroa Andean Fauna National Reserve binnen reden. Dit nationaal park kenmerkt zich vooral door een nog ruiger landschap waar bijna niemand te vinden is. Hier was in een klein gehucht waar we zouden overnachten. Vlakbij dit gehucht lag het bekende Laguna Colorada oftewel de Rode lagune. Deze rode lagune kenmerkt zich door de rode kleur van het water dat komt door bepaalde plant die op deze eenzame hoogte in het water leven. Dat rood is betekend niet giftig want duizenden Flamingo’s waren hier om voedsel op te pikken uit het water. Deze tweede dag eindigde voor mij in een mineur omdat ik me niet zo goed voelde. We waren op een hoogte van 4400 meter de hoogste plek waar ik ooit geslapen zou hebben (hoger dan Annapurna Base Camp). En het avond eten en de lunch kotste ik er ook die nacht uit. De volgende dag voelde ik me wel beter maar nog steeds vermoeiend. De derde dag reden we nog langs verschillende plekken zoals de Geisers en de modderpoelen en hadden we in een heerlijk ontspannen half uurtje in een hete waterpoel. Soms is er voldoening om hier in te zitten met zonsopgang waarvan de omgeving temperatuur nog -5 tot -10 is. Contrast moet er zijn niet waar? Tegen het eind van de ochtend was het einde van de jeep tour met het oog op de Vulkaan Licancabur reden we naar de Chileense grens. Eerst uitchecken en instappen in een bus nadat we onze exit-stempel bij de Boliviaanse immigratie hadden opgehaald en het is ongelofelijk dat er hier een grenspost staat. Niet meer dan een bouwkeet in de middle of nowhere. In de snijdende wind en kou een half uur moeten wachten op een stempeltje.

Eenmaal in de bus merkte we heel snel dat Chili binnenreden: namelijk asfalt! Ik heb in weken geen goed asfalt gezien maar dat was voor mij het teken van een beter geciviliseerde samenleving die wat meer te besteden heeft als ook de schonere auto’s en voertuigen in de betere staat. Alhoewel de Chilenen qua huizen niet echt geven om uiterlijk vertoon het gezellige en design (als dat er is) moet je binnenhuis zijn. Schoner is het ook geen los geslingerde flesjes en afvalzakjes langs de kant van de weg of in het park. Een betere economie betekent ook dat het stuk duurder is. 10 tot 15 euro per nacht tegen over de 5 tot 8 euro per nacht in Bolivia. Als ook het eten, drinken en de dagtrips. Overigens je voelt wel rijk als je bedenkt dat 1 euro ruim 700 Chileense Peso’s is. Dus de conversie is zo anders. Je betaalt makkelijk een hostel overnachting boven de 10.000 Peso’s. Chilenen zijn net als de rest van Zuid Amerika vriendelijke mensen die je graag willen helpen. Maar er heerst nog steeds een mañana mañana gevoel. Zoals bij het bus station waar ik een half uur zat te wachten omdat hij precies om 4 uur ‘open’ zou gaan en die persoon nog steeds niet op kwam dagen en op het postkantoor ruim na de aangegeven openingstijd pas open ging. Leven is hier inderdaad nog steeds een stuk langzamer. San Pedro ligt op 2300 km na 1 nacht ben ik volledig herstelt van het misselijke gevoel van de dag in de bergen. Voor de zekerheid een extra rustdag genomen alvorens ik een bike tour deed richting de Vallei van de maan oftewel Valle de la Luna.

Omdat ik een aantal dagen in San Pedro verbleef had ik de eigen uitgestippelde fiets tocht over twee dagen verspreid te meer omdat mijn lichaam een paar dagen daarvoor een flinke opdonder had gehad door het verkeerde eten en de hoogte in Uyuni. Een lange fiets tocht door het meest droge stuk van Chili. Bergen, rotsen en zand die meer dan 100 jaar geen water hebben gezien. Je rijdt eerst het dorp uit over de openbare weg vervolgens sla je rechts af en dan wordt het terrein steeds ruiger. Een paar steile klimmetjes maar als redelijk ervaren biker heeft dat geen naam. Je betaald een ticket van 3000 pesos en rijdt dan het gebergte in. Ik wilde eerst naar het uitkijkpunt rijden maar voordat ik er erg in had reed ik al helemaal naar het eind waar de Tres Marias waren: Drie uitstekende rotsen uitsleten door de wind en water. Overigens ik had eerst de verwachting dat ze veel groter waren een meter of 10 maar toen ik daar was waren ze niet groter dan 4 meter. Terug gereden naar het daadwerkelijk uitzichtpunt waar je de gehele vallei kan overzien. Vervolgens het leukste stuk gedaan de Cuevas de Sal Cañon. Een smalle spleet in de rotsen waar je door heen kan gaan. Je ontdekt overdekte rotsen, rotsformaties, kleine pilaren veelal bestaande uit rood en wit (zout) en er was zelfs een stuk waar het heel donker was en dat je licht nodig had.

De volgende dag het tweede gedeelte gedaan. Ik wilde naar Coyotes rock fietsen. Die dag ervoor wees iedere mij de verkeerde kant uit dus besloot ik maar de volgende dag te doen. Voordat ik daar aankwam had ik eerst de Cordillas de Sal en Valle de la Muerte gedaan. Oftewel de Vallei des doods. duidelijker kan die naam niet zijn want het voelt ook zeer doods aan. Hoewel de Vallei van de maan het meest bezocht wordt vond ik de vallei des doods mooier omdat de doorgang waar je doorheen fiets een stuk smaller is en je daadwerkelijk tussen de dode en rode rotsen waant. Zigzaggend en ploeterend door het zand zie je de meest diverse rots formaties van diverse punten, golvende rotsen enz. De meest pittige klim was toch wel toen ik de zandduin voorbij kwam en naar hoog moest fietsen maar dat was alleen maar mul zand dus je moest wel te voet omhoog. Eenmaal boven had je een geweldig overzicht over de dodenvallei. Na de dodenvallei was het niet ver meer naar de Piedra de Coyote waar je nog mooi overzicht had op Valle de La Luna. Bijzonder is dat er rotsen zijn die tegen de klif uitsteken waardoor je de meest bijzondere foto’s kan maken.

Vanaf het moment van schrijven is het 1 augustus. Mijn laatste maand van mijn trip. De laatste etappe van Zuid Amerika naar de grote stad Buenos Aires in Argentinië.