The final stretch

Het allerlaatste land, de allerlaatste blog op lokatie. In een land waar het goed toeven is. Waar het leven pas begint ’s avonds laat. Genieten van het leven onder het genot van de Vino en de gitaarmuziek waar de lokale mensen uit het hart zingen omdat ze het leuk vinden. Samen zijn en er voor elkaar zijn. Argentinië het land van Maxima, maar vreemd genoeg niet veel Argentijnen haar kennen maar het Nederlandse voetbal des te meer.

Het feit dat ik zo kort was in Chili en niet zo’n goede indruk heb kunnen krijgen van het land krijg ik dubbel zo dwars terug in Argentinië. Op de dag dat ik vanuit Chili vertrok maakte ik me op voor een lange busreis. In Zuid Amerika is het de normaalste zaak als je lange afstanden maakt dat je met de nachtbus gaat. Scheelt een nacht in een hotel en je reist onderweg zonder hele tijd uit het raam te staren. Maar nu ging de bus overdag. Het was een lange rit waarbij we ook nog een paar keer vertraging hadden. Eenmaal bij de Chileense-Argentijnse grens heeft het in totaal 2 uur geduurd voordat we door konden rijden. Je stopt bij de slagboom. Moet dan meer dan een half uur wachten. Vervolgens ga je eruit krijg je twee hokjes voor je kiezen. Eerst een Chileense hokje om een exit stempel te vragen en daarnaast een Argentijns hokje voor een binnenkomst-stempel. Vervolgens met je bagage die de bus uit is gehaald door de scanner heen lopen om daarna weer de bus in te stappen. Voor de eerste keer overigens dat ik twee stempelhokjes naast elkaar heb gezien.

Mijn reis ging naar Salta een van de grotere steden in Argentinië in het Noorden. De reis was enerverend qua landschap. Je rijdt langs een kale vlakte en komt plotseling op de Argentijnse zoutvlakten terecht, de bus klimt daarna een hoge bergpas over van meer dan 4000 meter om vervolgens in een supermooi dal te kijken met diverse rotsformaties. Eenmaal door bijzondere vallei kom je een uur later bergen en rotsen tegen van verschillende kleuren: rood, geel, smaragd, oranje, paars, bordeaux-rood en zelfs blauw. Salta bevindt zich een paar uur verderop. Het is een kleine stad van een half miljoen inwoners. Economisch gaat Argentinië niet voor de wind. Het was een van de rijkere en ontwikkelde landen van Zuid Amerika. Dat is het nog steeds maar de economische crisis heeft het land niet veel goed aangedaan. Ruim 10 jaar geleden was de Peso gelijk aan de Dollar. Maar dat is nu 1 Dollar is gelijk aan 9 Peso’s. Toch werd er mij op gewezen om veel cash Dollars mee te nemen en deze te wisselen op de zwarte markt. In Salta zaten aan het hoofdplein genoeg mannetjes die zaken deden om de buitenlands geld te wisselen. Bijzonder is dat de zwarte markt gewoon onder toeziend oog van de politie is. Ik had eigenlijk nog moeten onderhandelen. Alhoewel 1 dollar voor 13 Peso’s best goed is terwijl je op de officiële markt er maar 9 of 10 peso’s voor krijgt. Het bijzondere van de Argentijnse cultuur merkte ik gelijk die avond toen ik daar arriveerde. De stad leefde enorm ’s avonds. Op het plein wordt muziek gemaakt, gedanst en geflaneerd. Daarnaast wordt er ook flink geshopt en gegeten. Genieten van het leven dat kennen ze goed. Zo goed dat ik de avond daarna naar een lokale bar ben gegaan en genoten heb van de lokale wijn maar vooral van de mensen. Argentijnen genieten niet alleen van het eten en drinken maar ook van de muziek. De passie van het leven doorklinkt via de gitaar muziek waarop wordt gezongen door diverse groepen mensen. Bijzonder om te zien. Salta is voornamelijk bekend om zijn omgeving. Daarom had ik me voor genomen om het echte Gaucho leven te ontdekken. Gaucho is het Argentijnse plattelands en cowboy leven. Ik ging de bergen in om als een gaucho op een paard te gaan rijden. Eerst nog een beetje zenuwachtig omdat ik vroeger van een paard af ben gevallen en er nooit meer op ben gegaan. Maar het was als vanouds en ik vond het geweldig eigenlijk. Nu heb ik alles wat er te reizen viel meegemaakt: Mountainbike, fiets, jeep, bus, auto, vliegtuig maar nu dus ook per paard. In de middag nog genoten van een Argentijnse barbecue. En ik moet zeggen dit is het allerlekkerste vlees wat ik ooit gegeten heb tijdens mijn trip door Zuid-Amerika.

Van Salta ben ik door de nacht gereden naar Córdoba. De tweede grootste stad van Argentinië. In Córdoba zou een paar dagen verblijven bij een Argentijnse familie. Via Cecile en John die ik tijdens de Salkantay trekking heb leren kennen kon ik bij hun familie in trekken in de buitenwijk: Vila Belgrano, vlakbij het stadion van Belgrano overigens. De familie Damia heeft me met open armen ontvangen. Het huis was trouwens megagroot. Ze zijn een van de betere welgestelde families van Córdoba. Een kamer voor jezelf, megagrote tuin en zwembad. De oprit vol met auto’s waar je uit kan kiezen. Tja 8 maanden op reis mag je wel wat luxe veroorloven niet waar. Het gezin bestond uit Marie Jose de zus van Cecile die me gids was een dezer dagen, 3 zoons (waarvan 1 zoon in Denemarken zat) en 1 dochter. Haar man was niet aanwezig die zat in Buenos Aires twee andere Franse reizigers ophalen. Ik heb het leven van de Argentijnen goed kunnen observeren. Het zijn in de eerste plaats familie mensen. Ik heb elke dag Marie Jose’s zussen, oma en de rest van de familie gezien. Ik werd met open armen ontvangen en kon gelijk aan de eettafel zitten. Ze wilde niks weten van de diverse trips en etentjes die we gehad hebben dat ik die zou betalen. Maar ik liet ze toch een keer overhalen om van een Nederlandse maaltijd te genieten: wortelstamp, met spekjes en worst. Dat Argentijnen niet alleen van voetbal houden bleek maar weer. Deze familie is een echte Rugby familie. Ik heb vrijdagavond een leuke Derby mee kunnen maken tussen twee lokale teams waarvan Grego in het eerste speelt. Grego is trouwens zo talentvol dat hij in het nationale jeugdteam speelt. De familie houdt ook ontzettend veel van muziek. Marie Jose maakt veel muziek en zet wanneer ze tijd over heeft de lokale argentijnse muziek op. Haar dochter Marie Jose jr. speelt viool en ik heb ook van haar optreden mogen genieten tijdens een bijeenkomst waar ook de minister van volksgezondheid was. Een lange saai betoog overigens van deze man. Waarschijnlijk ook omdat tijdens mijn verblijf ook de voor-verkiezingen waren voor het presidentschap. Dus moest er veel gepromoot worden.
Politiek is een groot goed in het gezin. Niet dat ze het zelf bedrijven maar er is volop commentaar op. Haar man spaart veel kunst met name collectieve kunst. Ik heb een aantal gesprekken gehad over hoe ze de Junta beleefd hebben tijdens het Videla regime. Veelal werd er destijds niet veel over gepraat en je had niet door wat er aan de hand was. Wel was vreemd dat er klasgenoten in eens verdwenen en nooit meer te zien waren. Zelfs vandaag de dag drukt het juk van het oude regime nog steeds op de Argentijnse samenleving. Aanhangers zijn nog steeds niet berecht of staan voor de rechter en worden vrijgesproken omdat er getuigen niet meer komen getuigen of worden zelfs vermoord. Ook de discussie over De Malvinas oftewel de Falkland Eilanden. Ze vinden wel dat de eilanden tot Argentinië behoort. Wijselijk hou ik mijn mond en luister ik alleen maar.

Córdoba is trouwens een leuke stad met ontzettend veel oude gebouwen (met name kerken). De stad heeft wat weg van het oude Madrid maar dan vuiler en veel meer moderne gebouwen ertussen. Wel hebben ze een aantal interessante musea. Museums zijn ontzettend goedkoop. Entree varieert tussen de 10 tot 20 peso dat is dus 1 a 2 Euro. Eat your heart out Rijksmuseum met je 25 euro. Ook hier veel politieke kunst over het zwarte verleden van Argentinië. Het leven is trouwens wel een stuk duurder dan in Chili en natuurlijk het vele goedkopere Bolivia. Je moet een beetje denken aan Europese prijzen. Meer prijzen zoals in Tsjechië moet je maar denken. Het eten is geweldig ik heb nogal wat van Argentijnse delicatessen kunnen genieten. Zoals Mate (thee), Empenadas (deeg delicatessen met verschillende soort producten erin zoals vlees of kaas), Postre Vigilante (dessert gemaakt van zoete aardappelen) en natuurlijk heel veel wijn.

Van Córdoba naar Rosario. Een stad van 1 miljoen 3 uur verwijderd van Buenos Aires. Je zou zeggen Rosario hmm een stadje tussenin. Maar eigenlijk is het een belangrijke stad in de Argentijnse cultuur en geschiedenis. In deze stad is het voor de eerste keer dat de Argentijnse vlag werd gehesen tijdens de onafhankelijkheidsoorlog met Spanje. Alweer die Spanjolen zou je zeggen maar waren wij Nederlanders ook niet bevrijd van de Spanjaarden tijdens de 80-jarige oorlog? Op de plek waar de vlag gehesen zou zijn is een enorm monument gebouwd om dit te eren. Je kan er echt niet omheen en als je Rosario bezoekt dan is dit een must-visit. Rosario is ook de geboorte stad van vrijheidsstrijder Che Guevara en de beroemde voetballer Lionel Messi. Rosario is een levendige stad. Veel bars, restaurants en culturele dingen zoals musea, tango-lessen, cultuurhuizen en veelal oude gebouwen volgens de Europese stijl. Bovendien had ik nog een leuk kijkje kunnen nemen in het Newell’s Old Boys stadion. Een van de 2 grotere lokale voetbalclubs hier. Geen wedstrijden helaas maar wel leuk om het te bezoeken.

De laatste stad van mijn reis. En als het de laatste is dan mag het ook met een klapper gebeuren. Van Rosario kwam ik in 5 uur aan in de hoofdstad Buenos Aires. B.A. is een geheel andere orde dan alle steden die ik in Argentinië bezocht heb. Het voelt zo historisch als modern aan. Het Centrum voelt aan als een soort Parijs. En dat is ook niet verwonderlijk het heeft de bijnaam als ‘Parijs van Zuid Amerika’. Mede mogelijk gemaakt door de vele diverse (voornamelijk Zuid-)Europese immigranten. Voornamelijk Spanjaarden en Italianen hebben een stempel gedrukt op de stad. Je ziet het overal in de stad terug qua gebouwen maar ook qua namen zoals Palermo en Boca. In Buenos Aires verbleef ik bij een vriend die ik tijdens de Uyuni-San Pedro tour heb leren kennen: Jordi. Een Catalaan (dus geen Spanjaard) uit Barcelona. Hij woont en werkt hier in deze stad. Hij heeft me verschillende leuke dingen laten zien zoals San Telmo, Plein van 9 juli (met de Obelisk), Plaza de Mayo, Casa Rosada, Cememnterio Recoleta (met het graf van Eva Peron alias Evita). Het is een enerverende stad ook qua culturele dingen. Je hoeft maar een paar blokken om te lopen en je komt iets kunstzinnigs tegen, beelden of moderne kunst. Ik heb ook een Argentijns Bureau mogen bezoeken. Het laatste bureau tijdens mijn trip. Een goede blik op de Argentijnse en Zuid Amerikaanse reclame. Voornamelijk Argentijnse Advertising is heel modern, hip maar vooral heel innovatief en creatief. Het ligt misschien ook een beetje hoe Argentijnen zijn. Als je dacht dat Spanjaarden expressief waren dan heb je het mis. Argentijnen zijn uitbundig (hoge toppen en diepe dalen) in alles zo ook in de reclame en kunst. Het is ook niet voor niks dat het culturele hart van Argentinië ook hier ligt.

Met deze fantastische stad is tegelijkertijd ook het einde van mijn reis. Er zal nog 1 blog volgen als epiloog. Hoe het voelt als ik een paar dagen in Nederland ben. Voor nu zijn het gemengde gevoelens. Enerzijds wil je verder reizen. Anderzijds heb ik al enkele weken voorbereid op mijn komst in Nederland, je weet immers dat je naar huis gaat, en hoe meer ik er over na denk hoe meer ik verlang naar typische Nederlandse dingen. Zoals het eten bijvoorbeeld, dat mis ik heel erg of wat te denken van het typisch Brabants Worstenbroodje of de Bossche Bol en de friet die ik vrijdag avond eet bij de Judo. 8 maanden is een lang tijd het is allemaal zo snel gegaan en er zijn zoveel dingen die ik meegemaakt heb dat ik bijna geen tijd had om in contact te staan met familie en vrienden. Dat zal ik de komende weken maar eens goed gaan maken. Ik moet het nog beseffen dat er echt een einde komt aan dit alles. Begonnen in de woestijn van Dubai, trekking gedaan in de hoogste bergen van de wereld in Nepal, de tientallen tempels bezocht in Cambodja, de stranden en de eilanden in Thailand, de jungle en het eten in Maleisië, de beste hostel ooit in Singapore, The Great Barrier Reef in Australië, Het gevarieerde landschap van Nieuw Zealand, groter en groots in de VS, het weerzien van oude vrienden in Canada, verloren beschavingen in Peru, de zoutvlakten in Bolivia, de kale rotsen in Chili en het openhartige van Argentinië. Het is zo dubbel dwars waard geweest!

Om af te sluiten zoals ze het hier zeggen in Zuid Amerika: Arriba, abajo, al centro, pa’dentro! Salud!