Het hart van de Amerikaanse onafhankelijkheid

Het was tijd om Canada te verlaten en weer richting de Verengde Staten te gaan. Het werd algauw duidelijk dat ik naar de VS ging. In Montréal waar ik op de bus stapte controleerde de buschauffeur of je genoeg gegevens bij je had om de grens over te steken. Veelal waren Amerikanen dus die konden zonder problemen de bus instappen. Zo was er een Canadees die uit de rij moest stappen omdat hij geen geldig adres kon doorgeven. Aan mij werd gevraagd of ik voor de eerste keer de VS binnenkwam. Mijn stempel in mijn paspoort zei genoeg en ik kon zo in stappen. Het tweede was als je de VS binnenkomt is de strenge controle en veiligheid. Bij de grens werd er van alles gecontroleerd zoals je bagage maar ook je gegevens. Alhoewel ik het vermoeden had dat de US Customs eerder het wachten probeerde te doden om vragen te stellen. Want het duurde even als ze het paspoort door de scanner halen voor de definitieve gegevens en daarna kan je algauw weer doorlopen. Het voelde wel intimiderend aan maar de Douane was wel relax. Moet ook wel het laatste wat ze willen is dat er teveel spanning is.

Mijn bustrip ging door een prachtig landschap van de staat Vermont, niet voor niks de green mountain state genoemd door New Hampshire helemaal naar de staat Massachusetts met als hoofdstad Boston. Dit gedeelte wordt ook wel eens New England genoemd. New England vernoemd naar de originele 13 koloniën (13 staten) van Groot Britannië voor de onafhankelijkheid. Dat ik Boston gekozen heb is niet voor niks. Het wordt als een van de oudste steden gezien van de VS. En heeft voornamelijk een belangrijke rol gespeeld tijdens de Amerikaanse onafhankelijkheid. Heel de oostkust van de steden die ik tot nu bezocht heb had daar een belangrijk aandeel in. Boston is een mooie en relaxte stad vergeleken met New York en Washington. De stad kent zijn hoogbouw maar ook de oude stad die je goed kan verkennen door de ‘Freedom Trail’ te lopen. Een 5 kilometer lange wandelroute die langs alle belangrijke (en vooral oude) plekken neemt. Zoals de eerste begrafenisplaatsen, stadhuis, markthallen maar ook wat invloed had op de Amerikaanse onafhankelijkheid. Boston werd destijds vanuit Engeland gezien als de aanstichter en broeinest van ‘Rebelse’ activiteiten. Het einde van de Freedom trail eindigt dan ook op Bunker Hill. Hier werd de belangrijkste veldslag rondom Boston uitgevochten om de Britten te vertragen om Boston in te nemen tijdens Amerikaanse Revolutie. Tegenwoordig staat daar een museum waar je gratis over van alles kan lezen. Daarnaast kent Boston ook een aantal belangrijke educatieve instituten. Zoals de Universiteit van Havard (in de deelgemeente van Cambridge) en de Massachusetts Institute of Technology oftewel MIT waar alle belangrijke technologisch onderzoek werd gedaan. Best interessant om door heen te lopen en een tour te doen. MIT kan je zelf onderzoeken in het MIT museum.

Van Boston naar Washington D.C. (District of Colombia). Een lange trip waar ik ook nog een transfer had in New York City. Washington is de overbekende hoofdstad. Ik had 2 hele dagen in een stad die nog maar vrij recent bestaat. Tijdens de Amerikaanse onafhankelijkheidstrijd bestond deze stad nog niet eens. En tijdens de Amerikaans Burgeroorlog werd het nog als een gat gezien. Toch heeft deze stad veel te bieden waarvan eigenlijk 2 hele dagen veel te weinig is. Zoals een uitgebreid scala aan musea van de Amerikaanse identiteit, Afrikaans Amerikaans Museum, Museum van de Nationale Archieven (waar je de originele onafhankelijkheidsverklaring kan zien als de eerste geschreven grondwet) en het Museum van de de lucht- en ruimtevaart. Vooral dat laatste museum is immens en zo groot dat je gerust heel de dag in kan blijven rondhangen. Veel bekenden vaartuigen zoals de maanlander, X51, eerste vliegtuig (van de gebroeders Wrights), deel van de space shuttle, Ruimtepakken. Noem het maar op als ook diverse exposities van de eerste wereldoorlog en de reis/wedloop naar de maan. Washington kent natuurlijk ook de bekende highlights die regelmatig op het nieuws en in films voorbij zien komen. Ik het allemaal gezien: Het Witte Huis, Washington Memorial (de obelisk), Abraham Lincoln memorial, Martin Luther King Memorial, Het Capitool (inclusief gratis rondleiding die je kan doen), Library of Congress, Pentagon enz. Het meest memorabel vond ik toch Arlington en de bijbehorende standbeeld ter nagedachtenis van de US Marines. Een enorme begrafenisplaats waar veel dode mensen zijn begraven van de Amerikaanse Krijgsmacht. Het lag er heel vredig bij. Overigens het grootste graf van Amerikanen buiten de VS is in Frankrijk (Omaha Beach) en in Nederland (Margraten). Mijn hostel mocht er trouwens ook wezen in Washington. Het is de eerste hostel die ik tegenkom waar je tussen 20 en 21 uur gratis een biertje krijgt. Hoe tof is dat.

Washington D.C. naar Philadelphia. Veelal afgekort door veel Amerikanen als Philly. Deze stad staat er vooral om bekend dat het voor een aantal jaar de hoofdstad van de VS is geweest maar belangrijker nog dat hier de grondbeginselen en de geboorte van de VS die we nu kennen hier is ondertekend door middel van 3 documenten. De Bill of Rights, De onafhankelijkheidsverklaring van 1776 en de eerst geschreven grondwet. Het eerste congres van senatoren (of in die tijd de hoofdverantwoordelijke van de koloniën). Al deze informatie kan je ook in andere musea in het hele land (en dan met name aan de oostkust van de VS) lezen. Maar in Philadelphia is het meer tastbaarder. Zoals op Independence Square waar in de Independence Hall je de originele setting kan zien hoe de verklaring werd ondertekend.

Mijn laatste eindstation voordat ik naar Zuid Amerika vertrek is New York. Een bezoek aan deze stad is na 9 jaar voelt als een beetje vanouds. Van alle plekken die ik tot nu toe bezocht heb is dit de enige plek waar ik ooit wel eens eerder ben geweest. Dus het verschil tussen Up en Downtown, de verschillende metrolijnen, Queens, Bronx, Amsterdam Avenue. Dit keer heb ik een aantal grote plekken bezocht die ik 9 jaar geleden niet kon bezoeken. De Freedom tower met de bovenste viewpoints bovenin. Mikael die een maand eerder New York had bezocht kon hier niet in. Ik had het geluk dit keer wel. Een uniek gezicht 500 meter bovenin. Niet de hoogste toren (die ik toevalligerwijs ook in Dubai bezocht heb) maar wel het mooiste uitzicht die ik nooit gezien had. Het Guggenheim kon ook op mijn bezoek rekenen evenals het vrijheidsbeeld van dichtbij (ik kon letterlijk onder de jurk kijken). Daarnaast in een geweldig entourage de New York Mets bezocht het andere honkbal team uit New York. De NY Yankees zijn wereldwijd bekend de Mets wat minder en dat maakte de pret niet minder om. En trouwens echte New Yorkers gaan naar de Mets de Yankees zijn zo bekend dat er hordes buitenlanders de weg naar dat stadion weten te vinden. De Mets hebben trouwens een veel mooier stadion vind ik persoonlijk. Opgetrokken uit klassieke bakstenen voorgevel die nog stamt van voor de oorlog (geheel gerenoveerd dat wel). Ik heb dit keer geen bezoek kunnen brengen aan een reclamebureau. Mijn tijd was uiterst beroerd, net voor het weekend kwam ik aan. Maar ik heb wel een bezoek kunnen brengen aan de grootste Art Directors Club organisatie van de wereld. Ze waren zeer blij met mijn komst (een ander verslag zal ik een dezer dagen op tekenen) en zijn zo blij met mijn verhaal dat ze dat binnenkort willen publiceren.

Even als intermezzo nu ik door heel Noord Amerika heb gereisd van de westkust van de VS naar Canada en een trip gemaakt heb van de west naar de oost kust van Canada en dan weer naar beneden. Is door het vele musea bezoek me wel veel duidelijk geworden waarom Amerikanen zo vaderland geliefd (of Patriottisch) zijn en Canadezen zoveel meer Europeser zijn. Een korte geschiedenisles. In mijn vorige verslagen kon je lezen dat de Fransen een groot deel van Noord Amerika hebben gekoloniseerd lang voordat de Britten kwamen. Op het hoogtepunt van de expansiedrift tussen de Engelsen als de Fransen werd in het midden van de 18e eeuw een oorlog tussen deze twee uitgevochten waarbij de Fransen helaas aan het korte eind hebben getrokken. Met als dieptepunt de val van Montréal en Quebec. Door deze zeven jarige oorlog kostte de Engelsen ontzettend veel geld. Geld die ze gingen verhalen op de Engelse Koloniën overzee. Waaronder ook de Koloniën van New England. Deze koloniën in de Amerika gingen algauw tegen in protest waarvan algauw de Engelse repressie kwam. Dit kwam tot een climax in 1775 waar de koloniën van New England in gewapende opstand kwamen tegen de Britten. Destijds het meest machtige leger op aarde. Het duurde tot 1783 na veel bloedvergieten totdat de Engelsen de Koloniën volledige autonomie gaven en waardoor ook de VS is ontstaan. Deze dikke middelvinger is nog altijd in de aderen van de doorsnee Amerikaan dat ze de wereld aan kunnen meer dan een ander en dat hun land mighter, bigger,huger is. Waarom dat Canada nog steeds een koningin heeft om die staten (zoals Quebec) die tegen de Amerikaanse onafhankelijkheid hebben gevochten. En nog belangrijker waarom er nog steeds een soort van (onzichtbare) verdeling is tussen blank en zwart in de VS en waarom dat het niet in Canada is. Dat Canada veel multicultureler is dan de VS omdat in de gebieden van Canada destijds veel beter met de Indianen is omgegaan dat er veel meer samenwerking en gelijkheid was met de originele inwoners van Amerika. Terwijl in de VS de indianen als de zwarten meer als wilden werden gezien. Culturele lijnen die ik nu pas begin te begrijpen als je in dat land ben geweest.

Ik zit dit verslag te schrijven op het drukke vliegveld van Miami. Na 2,5 maand eindigt mijn Noord Amerikaans avontuur en op naar het onbekende van Zuid Amerika. Als vanouds plaaikes op mijn website budiloonen.com