De taal van de Chinezen
Door: Budi
Blijf op de hoogte en volg Budi
15 April 2016 | China, Tsjoengking
Al een aantal weekjes verder en het dagelijks leven begint steeds meer grip op mij te krijgen. Maar op een of andere manier heb ik nog steeds het gevoel dat ik aan het reizen ben. Met de week leer ik steeds meer mensen kennen. Waren het eerst de studenten, dan de leraren en de staf van MIADA daarna leer je nog mensen in de lokale ‘kroeg’ kennen en die kring breidt zich alleen maar uit.
Laten we de weken even doornemen. In de tweede week begin ik het lesgeven een beetje door te krijgen. Ik merk dat er bepaalde klassen wat meer ‘pit’ in zit dan bij de andere. Het is de kunst om meer dan de helft van de klas mee krijgen anders kan de klas je nogal tegenwerken. Dus het is ook kwestie van aanvoelen. Zoals de eerste jaars op de dinsdagochtend is wel mijn favoriete klas. Niet alleen omdat zowat alle vrouwelijke studenten blijkbaar in zwijm zijn gevallen voor de docent (ahum) maar dat ik deze klas ook kan behandelen net als bij een reclamebureau. Lekker gek doen om wat ideeën te genereren. Propjes papier gooien en vliegtuigjes gooien. Iets wat ze totaal niet kennen en waar ze een beetje aan moeten wennen. Je hebt ook de advertising klas op de vrijdagochtend die serieus is en die ik ook serieus benader en alles wil leren over advertising. En je hebt de luie klas 2e jaars op de maandagochtend. Maar die kunnen me best verrassen wanneer ik ze een uitdagende opdracht voor leg. Er is genoeg te ontdekken dus.
Naast de lessen op MIADA heb ik genoeg andere leuke dingen gedaan in Chongqing. Zo heb ik ook het Sichuan Fine Arts Institute (SFAI) bezocht. Chongqing staat er om bekend dat het de grootste art community in China heeft. Dat bewijst al dat er 4 kunstacademici zijn in 1 dezelfde stad. Terwijl er in andere steden het moeten doen met 1 of geen. Dus het was een hele eer om daar heen te gaan. Met een volledige Nederlandse delegatie zijn we naar SFAI gegaan. Tijdens deze trip heb ik ook Wanda leren kennen. Zij loopt stage bij Yunma een design bureau. En wat was die blij om ons ontmoet te hebben zeg. Ze is begin 20 en totaal alleen in Nanping zonder buitenlanders om haar heen in de eerste 7 weken toen ze in Chongqing was. SFAI is een hele andere orde dan MIADA. SFAI bestaat eigenlijk uit 2 locaties. De oude locatie is in het zuiden van de stad aan de andere kant van de rivier. De nieuwe locatie is in de buitenwijken van de stad in University town 1 uur van het centrum. De nieuwe locatie is een broedplaats van creativiteit. De campus is zo groot dat elk department (studie richting) een eigen gebouw heeft bijvoorbeeld: graphic design, multimedia enz. Overal waar je loopt is kunst te zien van beelden tot aan installaties. Iets wat zo anders is dan bij MIADA. Hier wordt het aangemoedigd. Het verschil is ook dat de studenten een toelatingsexamen moeten doen (wat voor MIADA niet hoeft) of je er ook in aanmerking voor komt. We hebben Lee Ann en haar studenten leren kennen. Zo hebben we ook nog bezoek gekregen van de Head of Department New Arts de hoogste chef van die afdeling. Kym is half Nederlands en spreekt ook Mandarijn en hij was de ‘brug’ tussen de studenten en Lee Ann. We kregen diverse projecten mee van de studenten en mochten zelfs mee doen in de klas stempels maken volgens de Chinese leer. Als ook de eerste stappen mogen doen in de traditionele kalligrafie. Het is zo groot daar dat ik na een bezoek van meer dan 8 uur nog niet alles gezien heb. Wie weet komt dat in de toekomst.
De tweede locatie van SFAI is trouwens ook een leuke locatie. Niet alleen het oude instituut/campus is kleiner maar de omgeving de wijk is een leuke broedplaats van barretjes, gebouwen die volledig zijn bespoten in graffiti, boetiekjes en galerijen. Ook hier is kunst tot in de aderen van de wijk. Mooi om te zien. Het is overigens wel ver weg van de stad. Dus het duurt even om van het centrum (met de taxi) naar die plek toe te rijden. Overigens over taxi chauffeurs gesproken (net als alle andere automobilisten in de stad). Net als in Nepal sporen ze niet echt. De rit is goedkoop zelfs als je naar de andere kant van de stad wil (is rond de 25 Yuan = 3,5 euro). Maar of het waard is om je leven voor in de weegschaal te leggen. Hard rijden, koppeling niet gebruiken, hoge versnellingen, 2 baansweg wordt gebruikt als 4 baans weg, invoegstroken kennen ze niet, aansluiten in de file is hard gas geven en hard remmen, vol gas door de gaten van de weg (werkt dus echt goed voor de vering), 100 km/u rijden waar 50 is toegestaan. Letterlijk is elke taxi-rit een rit van je leven. Het verschil met Nepal is dat het nog redelijk te overzien is met al het andere verkeer want er zijn bijna geen scooters te vinden. En ze gebruiken de stoep niet als extra rijlaan.
De stad zelf blijft me verbazen. We hadden een officieel CTBU diner voor alle buitenlandse docenten. En dat was pal aan de rivier met de skyline van het eiland in het midden. Dat was supergaaf om te zien. Nog steeds verbaasd het me de grootte van deze stad. Maar het moderne wisselt mooi af met het traditionele. Zo heb ik ook de wijk Shibati bezocht een traditionele wijk vlakbij het drukke Jeifangbei waar het nationaal monument staat, beetje het time-square van CQ. Deze wijk waar altijd de rust is lijkt het wel. Kinderen spelen op straat, oude mensen die op een bankje zitten of Mahjong zitten te spelen. Een doolhof van straatjes waar je in kan verdwalen waar je in contact komt met mensen waar je alleen met je handen en voeten kan praten. Ook heb ik foto’s gemaakt ik vind mooi om op deze manier in contact te komen met mensen die je niet kent en dan toch proberen te achterhalen wat het verhaal van deze mensen is. De taal trouwens begin ik steeds meer woorden te herkennen. Ik dwing het mijzelf om deze woorden aan te leren via de vertalers of via Rens, die hier vorig jaar al was. Want ik wil niet wachten op de Chinese les die ik nog maar 1x gehad heb. Dan leer je gewoon te weinig. Dus Xiexie, Bu Yong Xie, Ni Hao, Ni Hao ma zijn de makkelijkste. Maar ook moeilijkere woorden als je eten gaat bestellen: Chao Fan (gebakken rijst), Mi Fan (gekookte rijst), Mai’dan (rekening) als ook het flirten naar de studenten Wo xi huan ni = ik vind je leuk, als Wo ai ni = ik hou van jou (gaat me te ver om dat te zeggen maar andersom wordt het vaak geroepen). Waar ik nog het meeste moeite mee heb is niet de woorden onthouden meer de uitspraak. Bijvoorbeeld Hao Yun (veel succes) moet je niet uitspreken als Hao Ju-en dat betekent: goede weg maar als Hao Ju-ien: veel succes.
Maar zoals ik al zei bij het eten begin ik ook het verschil te kunnen proeven. Overigens ze leven voor het eten hier. Overal kan je eten niet normaal. Maar ook de diversiteit aan eten. Van rijst, noedels, pittig, vlees, groente van alles kan je eten. Zelfs kakkerlakken en varkenshersenen. Het eerst heb ik nog niet geproeft maar het tweede varkenshersenen beviel me eigenlijk wel. Hielp ook mee dat ik niet wist wat het was. En ik ben er achter gekomen net als de meeste buitenlanders dat ik 1 gerecht wel erg lekker vind en dat is: Gong Bao ji ding. Dat is kip, komkommer, noten en zoet-zure saus met rijst. Makkelijk gerecht om ook te onthouden als ik ergens in de stad of ver daarbuiten eindelijk helemaal niet met mijn taal terecht kan kan je nog altijd gong bao ji ding bestellen. Naast het eten soms ook conventioneel is, is ook het medisch systeem hier. Ik heb me voorgenomen om naast de diverse massages ook aan acupunctuur te doen. Dit omwille van mijn oren. En je weet maar nooit niet waar. Wat me wel verbaasd is hier hoe alternatieve geneeswijze verweven is met de moderne geneeswijze. Zo kan je een acupunctuur behandeling in het ziekenhuis doen (wat ik dus gedaan heb) of dat je plots een soort van wietgeur ruikt in het ziekenhuis die patienten moeten inhaleren voor de maag en darmen. Ik ben ook een keer ziek geworden nadat ik iets verkeerd gegeten had. De vertalers raden mij aan om een drankje in te nemen van planten. En inderdaad, ik was binnen een paar uur weer aan de betere hand.
Ook heb ik door diverse activiteiten ook steeds meer mensen leren kennen. Ik ben voor de eerste keer in mijn leven ook gaan hardlopen. Gezien mijn basisconditie ging het best lekker. Maar hierdoor hebben we een leuke groep om samen te hardlopen ook wel de MIADA running crew genoemd. Daarnaast in ShaoKao alias de Zuipkeet ook meer mensen leren kennen met name veel fransen. Maar het is soms ook goed om in deze groep te vertoeven om dat het des chinees is. Maar aan de andere kant vind ik het ook belangrijk om ook veel chinezen te leren kennen. Zo ben ik ook naar de Karaoke geweest met een aantal leraren en vertalers. Grappig om iedereen ook van de andere kant te leren kennen dan alleen op MIADA, vooral het vals zingen zal ik nooit vergeten. Het leukste tot nu toe was toch de lokale voetbalclub bezoeken: Lifan Chongqing met een paar vrienden van Echo (een van de vertalers) haar man Eric en Kaykay namen me mee naar het Olympisch stadion van CQ. Een enorm stadion van meer dan 70.000 zitplaatsen. Nog nooit, zelfs niet bij de meest geweldadige derbies en rivaliteiten, zoveel politie gezien. Ik heb geen stewards gezien hier veiligheid is een staatsaangelenheid. Ik heb tot nu toe geen boze chinezen gezien. Maar als chinezen (met name mannen) boos kunnen worden is het wel met de voetbal. Tijdens een niet gegeven penalty (nadat Lifan met 0-1 achterstond) heb ik flessen, trommels, en andere rommel op het veld gegooid zien worden. En hooligans kennen ze ook want onderling brak er een vechtpartij uit. We zaten in het fanatiek sfeervak, en ja dat is heel anti-NAC met trommel en megafoon en capo. Ook hier is het een toppunt van regie nieuwe liedjes worden via een (spiek)briefje geoefend. Maar al met al een leuke middag gehad en uiteraard kan er weer een stadion en wedstrijd aan mijn groundhopping-lijstje toegvoegd worden.
Laten we de weken even doornemen. In de tweede week begin ik het lesgeven een beetje door te krijgen. Ik merk dat er bepaalde klassen wat meer ‘pit’ in zit dan bij de andere. Het is de kunst om meer dan de helft van de klas mee krijgen anders kan de klas je nogal tegenwerken. Dus het is ook kwestie van aanvoelen. Zoals de eerste jaars op de dinsdagochtend is wel mijn favoriete klas. Niet alleen omdat zowat alle vrouwelijke studenten blijkbaar in zwijm zijn gevallen voor de docent (ahum) maar dat ik deze klas ook kan behandelen net als bij een reclamebureau. Lekker gek doen om wat ideeën te genereren. Propjes papier gooien en vliegtuigjes gooien. Iets wat ze totaal niet kennen en waar ze een beetje aan moeten wennen. Je hebt ook de advertising klas op de vrijdagochtend die serieus is en die ik ook serieus benader en alles wil leren over advertising. En je hebt de luie klas 2e jaars op de maandagochtend. Maar die kunnen me best verrassen wanneer ik ze een uitdagende opdracht voor leg. Er is genoeg te ontdekken dus.
Naast de lessen op MIADA heb ik genoeg andere leuke dingen gedaan in Chongqing. Zo heb ik ook het Sichuan Fine Arts Institute (SFAI) bezocht. Chongqing staat er om bekend dat het de grootste art community in China heeft. Dat bewijst al dat er 4 kunstacademici zijn in 1 dezelfde stad. Terwijl er in andere steden het moeten doen met 1 of geen. Dus het was een hele eer om daar heen te gaan. Met een volledige Nederlandse delegatie zijn we naar SFAI gegaan. Tijdens deze trip heb ik ook Wanda leren kennen. Zij loopt stage bij Yunma een design bureau. En wat was die blij om ons ontmoet te hebben zeg. Ze is begin 20 en totaal alleen in Nanping zonder buitenlanders om haar heen in de eerste 7 weken toen ze in Chongqing was. SFAI is een hele andere orde dan MIADA. SFAI bestaat eigenlijk uit 2 locaties. De oude locatie is in het zuiden van de stad aan de andere kant van de rivier. De nieuwe locatie is in de buitenwijken van de stad in University town 1 uur van het centrum. De nieuwe locatie is een broedplaats van creativiteit. De campus is zo groot dat elk department (studie richting) een eigen gebouw heeft bijvoorbeeld: graphic design, multimedia enz. Overal waar je loopt is kunst te zien van beelden tot aan installaties. Iets wat zo anders is dan bij MIADA. Hier wordt het aangemoedigd. Het verschil is ook dat de studenten een toelatingsexamen moeten doen (wat voor MIADA niet hoeft) of je er ook in aanmerking voor komt. We hebben Lee Ann en haar studenten leren kennen. Zo hebben we ook nog bezoek gekregen van de Head of Department New Arts de hoogste chef van die afdeling. Kym is half Nederlands en spreekt ook Mandarijn en hij was de ‘brug’ tussen de studenten en Lee Ann. We kregen diverse projecten mee van de studenten en mochten zelfs mee doen in de klas stempels maken volgens de Chinese leer. Als ook de eerste stappen mogen doen in de traditionele kalligrafie. Het is zo groot daar dat ik na een bezoek van meer dan 8 uur nog niet alles gezien heb. Wie weet komt dat in de toekomst.
De tweede locatie van SFAI is trouwens ook een leuke locatie. Niet alleen het oude instituut/campus is kleiner maar de omgeving de wijk is een leuke broedplaats van barretjes, gebouwen die volledig zijn bespoten in graffiti, boetiekjes en galerijen. Ook hier is kunst tot in de aderen van de wijk. Mooi om te zien. Het is overigens wel ver weg van de stad. Dus het duurt even om van het centrum (met de taxi) naar die plek toe te rijden. Overigens over taxi chauffeurs gesproken (net als alle andere automobilisten in de stad). Net als in Nepal sporen ze niet echt. De rit is goedkoop zelfs als je naar de andere kant van de stad wil (is rond de 25 Yuan = 3,5 euro). Maar of het waard is om je leven voor in de weegschaal te leggen. Hard rijden, koppeling niet gebruiken, hoge versnellingen, 2 baansweg wordt gebruikt als 4 baans weg, invoegstroken kennen ze niet, aansluiten in de file is hard gas geven en hard remmen, vol gas door de gaten van de weg (werkt dus echt goed voor de vering), 100 km/u rijden waar 50 is toegestaan. Letterlijk is elke taxi-rit een rit van je leven. Het verschil met Nepal is dat het nog redelijk te overzien is met al het andere verkeer want er zijn bijna geen scooters te vinden. En ze gebruiken de stoep niet als extra rijlaan.
De stad zelf blijft me verbazen. We hadden een officieel CTBU diner voor alle buitenlandse docenten. En dat was pal aan de rivier met de skyline van het eiland in het midden. Dat was supergaaf om te zien. Nog steeds verbaasd het me de grootte van deze stad. Maar het moderne wisselt mooi af met het traditionele. Zo heb ik ook de wijk Shibati bezocht een traditionele wijk vlakbij het drukke Jeifangbei waar het nationaal monument staat, beetje het time-square van CQ. Deze wijk waar altijd de rust is lijkt het wel. Kinderen spelen op straat, oude mensen die op een bankje zitten of Mahjong zitten te spelen. Een doolhof van straatjes waar je in kan verdwalen waar je in contact komt met mensen waar je alleen met je handen en voeten kan praten. Ook heb ik foto’s gemaakt ik vind mooi om op deze manier in contact te komen met mensen die je niet kent en dan toch proberen te achterhalen wat het verhaal van deze mensen is. De taal trouwens begin ik steeds meer woorden te herkennen. Ik dwing het mijzelf om deze woorden aan te leren via de vertalers of via Rens, die hier vorig jaar al was. Want ik wil niet wachten op de Chinese les die ik nog maar 1x gehad heb. Dan leer je gewoon te weinig. Dus Xiexie, Bu Yong Xie, Ni Hao, Ni Hao ma zijn de makkelijkste. Maar ook moeilijkere woorden als je eten gaat bestellen: Chao Fan (gebakken rijst), Mi Fan (gekookte rijst), Mai’dan (rekening) als ook het flirten naar de studenten Wo xi huan ni = ik vind je leuk, als Wo ai ni = ik hou van jou (gaat me te ver om dat te zeggen maar andersom wordt het vaak geroepen). Waar ik nog het meeste moeite mee heb is niet de woorden onthouden meer de uitspraak. Bijvoorbeeld Hao Yun (veel succes) moet je niet uitspreken als Hao Ju-en dat betekent: goede weg maar als Hao Ju-ien: veel succes.
Maar zoals ik al zei bij het eten begin ik ook het verschil te kunnen proeven. Overigens ze leven voor het eten hier. Overal kan je eten niet normaal. Maar ook de diversiteit aan eten. Van rijst, noedels, pittig, vlees, groente van alles kan je eten. Zelfs kakkerlakken en varkenshersenen. Het eerst heb ik nog niet geproeft maar het tweede varkenshersenen beviel me eigenlijk wel. Hielp ook mee dat ik niet wist wat het was. En ik ben er achter gekomen net als de meeste buitenlanders dat ik 1 gerecht wel erg lekker vind en dat is: Gong Bao ji ding. Dat is kip, komkommer, noten en zoet-zure saus met rijst. Makkelijk gerecht om ook te onthouden als ik ergens in de stad of ver daarbuiten eindelijk helemaal niet met mijn taal terecht kan kan je nog altijd gong bao ji ding bestellen. Naast het eten soms ook conventioneel is, is ook het medisch systeem hier. Ik heb me voorgenomen om naast de diverse massages ook aan acupunctuur te doen. Dit omwille van mijn oren. En je weet maar nooit niet waar. Wat me wel verbaasd is hier hoe alternatieve geneeswijze verweven is met de moderne geneeswijze. Zo kan je een acupunctuur behandeling in het ziekenhuis doen (wat ik dus gedaan heb) of dat je plots een soort van wietgeur ruikt in het ziekenhuis die patienten moeten inhaleren voor de maag en darmen. Ik ben ook een keer ziek geworden nadat ik iets verkeerd gegeten had. De vertalers raden mij aan om een drankje in te nemen van planten. En inderdaad, ik was binnen een paar uur weer aan de betere hand.
Ook heb ik door diverse activiteiten ook steeds meer mensen leren kennen. Ik ben voor de eerste keer in mijn leven ook gaan hardlopen. Gezien mijn basisconditie ging het best lekker. Maar hierdoor hebben we een leuke groep om samen te hardlopen ook wel de MIADA running crew genoemd. Daarnaast in ShaoKao alias de Zuipkeet ook meer mensen leren kennen met name veel fransen. Maar het is soms ook goed om in deze groep te vertoeven om dat het des chinees is. Maar aan de andere kant vind ik het ook belangrijk om ook veel chinezen te leren kennen. Zo ben ik ook naar de Karaoke geweest met een aantal leraren en vertalers. Grappig om iedereen ook van de andere kant te leren kennen dan alleen op MIADA, vooral het vals zingen zal ik nooit vergeten. Het leukste tot nu toe was toch de lokale voetbalclub bezoeken: Lifan Chongqing met een paar vrienden van Echo (een van de vertalers) haar man Eric en Kaykay namen me mee naar het Olympisch stadion van CQ. Een enorm stadion van meer dan 70.000 zitplaatsen. Nog nooit, zelfs niet bij de meest geweldadige derbies en rivaliteiten, zoveel politie gezien. Ik heb geen stewards gezien hier veiligheid is een staatsaangelenheid. Ik heb tot nu toe geen boze chinezen gezien. Maar als chinezen (met name mannen) boos kunnen worden is het wel met de voetbal. Tijdens een niet gegeven penalty (nadat Lifan met 0-1 achterstond) heb ik flessen, trommels, en andere rommel op het veld gegooid zien worden. En hooligans kennen ze ook want onderling brak er een vechtpartij uit. We zaten in het fanatiek sfeervak, en ja dat is heel anti-NAC met trommel en megafoon en capo. Ook hier is het een toppunt van regie nieuwe liedjes worden via een (spiek)briefje geoefend. Maar al met al een leuke middag gehad en uiteraard kan er weer een stadion en wedstrijd aan mijn groundhopping-lijstje toegvoegd worden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
