Te midden in de Juliaanse Alpen

Vorig jaar waren onze harten gestolen door het groene Slovenië. Wat de algemene slogan ook zegt: Feel in Love - Slovenia. Heeft geen woord teveel gezegd. Vorig jaar naar het mooie Ljubjana geweest. We wilde nu wat langer in Slovenië verblijven en dan ook meer in de bergen gaan zitten. Onze keuze was gevallen op Bled. Het meer en de plaats Bled staat symbool voor de Sloveense cultuur. En is een icoon geworden voor Slovenië in het algemeen. We reden met de trein vanaf München door Oostenrijk heen, dwars door alpen heen. Dat was zeer indrukwekkend aangezien we dat nog niet helemaal gedaan hadden. Vorig jaar vanaf Salzburg naar Zurich gereden een of andere manier hadden we de echte hoge Alpen nog niet gezien. Nu wel. We kwamen hoog zo hoog zelfs dat we de natte sneeuw zagen beneden komen en de eeuwige sneeuw 'bijna' konden aanraken. Net voor de grens met Slovenië kwamen 3 meiden bij ons in de coupé zitten uit Zweden. Nog een uurtje met elkaar gepraat. Voordat we uit elkaar gingen. Zij hadden al een hele trip achter de rug gehad. Tenminste voor mijn gevoel dan. Ze waren in enkele plaatsen geweest maar wilde geld besparen om treinen te pakken (en dus vaker over moeten stappen) waar geen reserveringen geldt. Dus zo was het dus dat ze vanuit Amsterdam ook Venlo voor een paar uur hadden gezien (tja als buitenlander is Venlo heel wat natuurlijk).

Na het Oostenrijkse Villach gingen we een lange tunnel door en kwamen we uit in Slovenië, eerst Jesenice gehad te hebben daarna uitgestapt in Lesce Bled. Vanuit Lesce de bus gepakt naar Bled. Eenmaal bij de hostel / lokale pub (uiteraard in een über klein dorp verkeerd gelopen) wat een ontzettend gezellige hostel is. Klein maar fijn, leuke mensen, leuke gastheer, veel sfeer (wat dat andere hostel niet had in München). Na het inchecken gingen we wat lokaals eten en pinnen. Onze blik ging voor het eerst over de mooie schoonheid van het Meer Bled met daarom heen de bergen. Juliaanse Alpen vernoemd naar de Romeinse keizer Julius Ceasar. Met in de achtergrond de donderwolken en flitsen. Want die avond regende het pijpenstelen. In de bar beneden hadden we 5 Engelse dames leren kennen ondanks onze vermoeidheid werd het toch wel best laat.

De volgende dag gingen we Canyoning doen. Voor mij niet zo heel nieuw maar het blijft een kick om het te doen. De voorgaande keren had ik dat gedaan in Frankrijk en Spanje. Voor Maartje was het de eerste keer maar dat maakte het wel spannender. Rond de klok van half 10 werden we op gehaald door onze instructeur Sasha. In een busje werden nog twee Engelsen op gehaald en reden we het gebergte weer in. Sasha vroeg ons het hemd van het lijf wie we waren enz. Maar vertelde ook over de omgeving. Het viel me op tijdens het rijden. Dat er genoeg Duitsers, Belgen, Slovenen en Oostenrijkers zijn. Veel Nederlanders ben ik nog niet tegen gekomen. Totdat we op onze plek van bestemming waren waar aansloten bij een grote groep met: Nederlanders en Belgen. Dus voertaal was voornamelijk Nederlands. Canyoning is eigenlijk een natuurlijke speeltuin met rots en water. Door een (berg)spleet waar een mensenlichaam door heen kan, moet je door middel van tokkelen, abseilen, klimmen, glijden en springen de weg naar beneden wanen. Geweldig om te doen. Eerst de veiligheidskleding een instructies doorgenomen een wandeling naar boven gemaakt en toen gingen we naar beneden. Ontzettend vermaakt en gelachen. Voor Maartje was het even zenuwachtig omdat ze de eerste sprong moest doen van 3,5 meter hoog in het water... maar omdat kinderen van 10 jaar dat ook durfden was ze overstag. Daarna was het 2,5 uur lang plezier hebben te midden in de rotsachtige natuur. Na het Canyoning werden we naar de hostel terug gebracht. Maar we waren zo doodop dat we eerst even moesten bijkomen... of toch eigenlijk niet. We besloten om maar aansluitend het rondje om het meer te lopen. Achteraf helemaal geen spijt van gehad. Rondje om het meer kost je ongeveer 2 a 2,5 uur. Onder weg veel moois gezien en ook veel bekenden van de hostel tegen gekomen. Eenmaal terug moesten we nog even slapen (wat we echt nodig hadden) en daarna eten en nog wat drinken in de bar.

De dag erna was het teken van 'rustig aan doen' we hadden eerst uitgeslapen daarna rustig ontbijtje gegeten en toen besloten we maar naar Vintgar te gaan. We wilden eerst een fiets huren maar het regende zo hard dat we liever gingen lopen met een paraplu in de hand. Dat ligt in het Triglav nationaal park (vernoemd naar de hoogste berg van Slovenië). Vintgar is een stuk rivier die dwars door een kloof heen gaat. Het unieke daaraan is dat de kloof bijna kaarsrechte wanden heeft en de rivier wordt vaak onderbroken door watervallen. Wat ook een mooi gezicht gaf. Deze kloof is 1,6 km lang en het eindigt in een grote massieve waterval (de Sûm). We gingen te voet naar de Vintgar kloof. Een lange wandeling tot aan de kloof, eventjes uitgerust de kloof afgegaan en vervolgens was het niet goed aangegeven hoe we verder moesten. We zagen 1 route dus namen we die. Kwamen uit eindelijk aan de andere kan van de berg uit. Terwijl we terug wilde lopen naar Bled, wat overigens kon op de kaart. Via een paar lokale bewoners (die perfect Duits konden) moesten terug naar de grote water val en een andere afslag nemen. Na wat zoeken en vragen hadden we het gevonden. Eerst nog beneden een fotomomentje gezocht om ons te vereeuwigen met de waterval. Daarna door het bos terug gelopen naar Bled wat eindigde in een enorme regenbui.

Eenmaal terug bij de Hostel wachtte ons een onaangename verrassing. De hostel eigenaar vertelde ons dat hij ons 'moest' verplaatsen omdat hij een fout gemaakt had in de aanmeldingen en reserveringen. Een enorme groep (die een hardloop wedstrijd in de nacht hadden rondom het meer) zou dan onze plaatsen in nemen samen met een paar andere gasten die uit de hostel weg moesten. Toch nog onze poten stijf gehouden in tegenstelling van enkele andere gasten. Wat in zou houden we zouden een deel van het geld terug krijgen (van die dag/nacht) en maar 1 bed ervoor terug krijgen of we moeten naar een andere hostel. Daar hadden we niet zo veel zin in. Waarbij de hostel eigenaar dat ook niet zo leuk vond. Maar ja dat is zijn probleem toch? 15 minuten later kwam hij onze kamer binnen en hij zij dat het opgelost was. Nou toch maar goed dat we een beetje eigenwijs waren. Anders hadden we al onze spullen in moeten pakken en 100 meter verderop moeten verhuizen om ze weer uit te pakken.