Het dak van de wereld

Namaste, al ruim anderhalve week zit ik al in Nepal. En het is weer eventjes bevatten wat ik de afgelopen dagen heb mee gemaakt. Vanuit Dubai was ik aangekomen op het vliegveld van Kathmandu. Vergeleken met Dubai was dit een stap terug in de tijd. Aangekomen bij de immigratie was ik blij dat ik van te voren mijn visum had aangevraagd gezien de lange rij bij ‘without’ visa (die je bij de grens op aanvraag kan aanvragen). Doorgelopen om je bagage op te pakken bleek een hele klus. Chaotiek alom omdat iedereen van de vorige vluchten (dus 1,5 uur voor mij dus) nog op hun bagage stonden te wachten. Dus het duurde even, gelukkig kon ik mijn backpack snel oppakken na een half uur en kon ik doorlopen. Ik zag zelfs ruimten waar bagage was achter gebleven van de voorgaande weken en dat was nogal wat. Er waren die dag ook mensen een deel van de bagage kwijt. Anyway ik kon opgepikt worden door iemand van de hostel waar ik gereserveerd had.

Voor veel mensen is het een omslag om te midden van de hectiek in Azië te zijn. Ik vond het geweldig. De chauffeur die mij opgehaald had bij het vliegveld reed gelijk de chaos is wat ‘de avondspits’ heet. Een auto die lange tijd geen APK heeft gehad en bijna het gevoel hebben dat de auto stilvalt als hij stil staat. Brommertjes en motoren die tussen alles door proberen te slalommen. Toeteren wanneer men links inhaalt (ze rijden hier links dus). Keihard optrekken en dan meteen weer tot stilstand komen van de auto voor je waarvan de remlichten het niet doen en de deuken niet te tellen zijn. In deze hectiek bracht de chauffeur me naar de hostel in het hart van Thamel de bekende wijk van Kathmandu. Aangezien ik de volgende dag al naar Pokhara zou vertrekken maakte ik in de avond nog gebruik van het eerste Nepalees eten en de sfeer opsnuiven in de wijk Thamel. Wat me ook opviel was vanaf het moment dat ik het land binnenkwam dat er altijd twijfel heerste als ik ergens binnenstapte of iemand aansprak. Omdat ze mij heel snel als Nepalees zien. Dus zo gebeurd het regelmatig dat ik in het Nepalees wordt aangesproken terwijl ik er niks van versta.

De volgende dag vertrok ik heel vroeg vanaf het busstation van Kathmandu (u zei busstation? Dat zijn gewoon alle bussen naast de weg geparkeerd), een trip van 250 kilometer die ongeveer in 7uur is afgelegd met hier en daar een tussenstop. In het voorbij gaan van het landschap kon je zien dat Nepal een heel divers levensstijl, cultuur en landschap heeft. Wat me als eerste opviel is hoe ruig de bergen zijn, hoger, dieper, ze maakten veel meer indruk dan de Alpen bijvoorbeeld. Dat berggebied is trouwens een lachertje als ik nu terug kijk op de Himalaya. Daarnaast kan ik niet altijd de ‘Nepalees’ qua uiterlijk proberen te vangen. Een deel van de bevolking heeft Indiase trekken, een ander deel heeft meer Pakistaanse of Chinese trekken. Maar DE Nepalees is moeilijk te achterhalen toch maar qua karakter zit het goed. De altijd ontwapende glimlach en de het eeuwige geduld en de hartelijke ontvangst en gastvrijheid. Daar ben ik best wel jaloers op. Eenmaal in Pokhara werd ik hartelijk ontvangen door Raj die een Guesthouse runt vlakbij het meer. Zijn gezien ontving mij met open armen. Hun dochter die altijd lach en nooit vervelend is en het kleinere broertje die altijd wel van kattenkwaad is. Zijn vrouw probeert me in de beste comfort te voorzien. Geweldig gezin. Die ik al na 1 overnachting moet verlaten omdat ik de volgende dag toch iets ging doen van de buitencategorie namelijk een 10-daagse Annapurna trekking dwars door de Himalaya.

In de vroege ochtend haalde de gids mij op met wie ik de komende 10 dagen de trekking zou gaan doen. Nabaraj was zijn naam 27 jaar en afgelopen zomer uitgehuwelijkt en getrouwd. We gingen in een lokale bus naar het beginpunt van de trekking Nyapul. De bus opzicht was al een heel avontuur. Overigens niet gebouwd voor mensen langer dan 1 meter 70: klein en krap. Dat kan ook niet anders om de de wegen niet zo breed zijn hoog boven in de bergen. Wat me opviel is dat alle bussen, evenals de taxi’s en de vrachtwagens allemaal naar eigen smaak is ingericht. Zo zag ik taxi’s waarvan de eigenaren nogal fan waren van Manchester City en Liverpool FC of dat de truck-eigenaar helemaal gek was van het merk Nike. Toeterend naar boven en al rijdend mensen in te laten stappen kwamen we aan in Nyapul.

Voordat ik met de echte trekking mocht beginnen moest ik wel via een checkpoint met de bijbehorende papieren. Het is zo geregeld maar het is wel verplicht om in Annapurna gebergte of welk andere gebergte in Nepal een Trekking-Permit te hebben: een vergunning om daar ook te gaan wandelen. Toen we daadwerkelijk begonnen om de rivier te volgen kwamen we een groep tegen die net terug kwam van een trekking. Mijn gids en de gids van de groep kenden elkaar dus ze maakten even een praatje. Terwijl ik tussentijds de groep stond te observeren… en mijn god wat zagen ze eruit. Moe en verwilderd. Dus ik dacht mij mijn zelf waar ben ik aan begonnen! En dat heb ik mezelf al een aantal keer afgevraagd toen ik aan deze trekking begon. De eerste kilometers gingen best goed, we liepen parallel aan de rivier tot dat het pad in een keer omhoog ging maar dan hoger dan hoog. Iedereen die deze trekking heeft meegemaakt weet dat je op een gegeven moment die stenen trap op moet die asociaal hoog en lang is waarvan de treden nauwelijks te betreden zijn. Daar komt nog bij dat je niet gewend bent aan de hoogte. Dus toen ik bij het eerste plaatsje, Banthani (2300m), aan kwam om te overnachten heb ik 2 uur plat gelegen om op adem te komen. Ik had zelfs de laatste kilometer last van duizeligheid. Gelukkig geen hoogteziekte maar ik had gewoon niet tempo van de gids aan moeten houden maar mijn eigen tempo. Een harde bleek later. Die avond was het best gezellig bij de plek waar ik sliep, een lokaal gezin met helpers van mijn leeftijd (waarvan 1 altijd met korte broek liep waar de gemiddelde temperatuur in de winter op die plek rond de 0 graden is). De eerste nacht was trouwens ook memorabel. Het waaide zo hard (dat ik zelfs zonder gehoorapparaat het kon horen). Ik hoorde rond 3 uur ’s nachts een enorme klap, ik keek op en toen bleek dat heel de ruit-met-kozijn eruit was gewaaid. Dus snel al mijn spullen gepakt die op het tafeltje naast mijn bed lagen omdat ik bang was dat het ook door dat tochtgat naar buiten zou waaien. Aangezien ik nog moe was ben ik op het andere bed gaan slapen gelukkig niet al te veel last van de wind.

De dagen die daar op volgden wisselde de hoogten en dalen zich af met ontzagwekkende mooie landschappen al dan niet in de sneeuw. Tijdens de tweede dag ploeterde wij ons door de sneeuw om naar Ghorepani te gaan om daar de hoogste bergen te aanschouwen op Poonhill. Een supermooi uitzicht gaf mij op het enorme gebergte ver weg met de grens met China of heel dichtbij de Dhauligiri range en de Annapurna Range allemaal gevangen in uitzicht. Geweldig zicht om te zien op 3200 meter. Omdat ik niet verwend was met reisgezelschap afgezien van mijn gids werd ik hartelijk verwelkomt in Tadapani waar heel veel trekkers in accommodatie zaten. Wat ontzettend gezellig was van Koreanen, Brazilianen, Fransen, Chinezen, Tsjechen en zelfs een verdwaalde Nederlandse. Vergis je niet de ‘Theehuizen’ zijn slecht geïsoleerd en de enkele warmtebron was de kachel waar iedereen om heen zat. Waar veel mensen zijn, komen ook gesprekken op gang. Met kaarslicht (want er is ook geen elektriciteit) gaf het best een apart aanblik. Van Tadapani (2590m)naar Chomrong (2210m) was het mooiste gedeelte wat betreft diversiteit het wisselde zich af met besneeuwde toppen tot een bosrijke omgeving tot dat je in het dal kwam en weer omhoog ging met een prachtige zonsopgang. Kinderen gingen naar school en de boeren bewerkten hun land. Kleine dorpjes, een volleybalveld op 2000 meter hoogte, thee- en rijsplantages. Heel groen was deze omgeving. Waar we uit eindelijk weer in een dal terecht kwamen waar we een mooi uitzicht kregen aan de voet van machhapuchere (heilige berg 6997m), Annapurna South (7219m) en Hiunchuli (6441m) zagen we de bergen rood/goud worden door de ondergaande zon. De volgende dag zijn we echt het gedeelte ingegaan waar heel de Annapurna range zich bevindt. Dat was dus klimmen en klimmen, treden na treden. In Dovan (2900m) hebben we overnacht. Daar hadden de gids en ik nog even alles doorgenomen of we dit echt wilde doorzetten. Voordat ik de trekking deed was er veel sneeuw gevallen wat gevaar opleverde voor gladheid op het ‘wandelpad’. In de afgelopen dagen was er gelukkig veel gesmolten door de sterk zon. Dus konden we zonder al te veel problemen Dovan bereiken. De vraag was of we op de 6e dag M.B.C. (Machhapuchere Base Camp) zouden bereiken niet alleen door de hoeveelheid sneeuw dat op de sneeuwgrens blijft liggen maar ook door de vermindering van het de zuurstof boven de 3000 meter. Gezien de kou had de gids gezegd dat we toch in 1 ruk door konden lopen naar A.B.C. het doel van heel de reis: Annapurna Base Camp (4130m). Hier zou ik niet overnachten maar hooguit een bezoekje nemen op het hoogste punt binnen de Annapurna Range en daarna op M.B.C. zou overnachten. Maar om daar te komen was een hels karwei. Nu was mijn conditie niet een van de beste maar boven de 3000 meter begon ik echt te ‘harken’ ijle lucht maakte de tocht naar boven echt zwaar. Daarnaast zakte ik nog diverse malen weg in de diepe sneeuw (op heuphoogte). Geheel uitgeput kwam ik bij M.B.C. aan. Na een half uurtje theeleuten kon ik nog 2 uur omhoog om naar A.B.C. te gaan. Nog uitgeputter dan ik was een half uur op het hoogst mogelijk punt waar trekkers kunnen komen foto’s gemaakt en mijmerend naar de Annapurna South en Annapurna 1 gekeken. In het gezelschap van een hele groep Koreanen nog getoast op M.B.C. dat we met zijn allen het hoogste punt hebben gehaald. Maar ik was zo moe dat ik al rond 19u naar bed ging. De 7e en de 8e dag was de dag van het afscheid nemen van de bergen en de weg naar beneden in gezet. Toen we in Dovan waren kregen we wat vreemd nieuws te horen. We wisten op de weg naar boven dat er op sommige punten in het land een staking was van buschauffeurs. Dat ze niet genoeg loon kregen dus de vakbonden besloten om de busdiensten uit de dienstregelingen te halen. Wat weer gevolgen had voor mijn trekking. Want de dagen erna volgde heel het land met de staking. Mijn trekking zou eigenlijk 10 dagen duren. Maar ik zou op de 10e dag geen busvervoer naar Pokhara hebben. Wat toch belangrijk was omdat ik anders vast zou zitten in de bergen.Noodgedwongen heb ik de trekking maar 8 dagen mogen duren. In de laatste paar dagen hebben we de kilometers wel uitgelopen. 8,5 uur op de 6e dag (naar boven), 8 uur op de 7e dag en 7 uur op de 8e dag. De laatste dag was de bustrip nog wel het engste van heel de trekking. De buschauffeur reed als een kamikaze piloot over de smalle weg en reed zo hard over de gaten van de weg dat iedereen een halve meter de lucht in ging. Zelfs de passagiers deden er beklag over. Al met al veilig in Pokhara aangekomen waar ik met dank een lokaal biertje opende op de veilige terugkomst.

Ondanks dat de trekking 2 dagen korter duurde, ik overal pijntjes heb, ik ontzettend uitgeput ben, last heb van oude blessures (enkel en knie), veelal dezelfde kleren aandoen, back to basic leven, zou ik het iedereen aanraden. En let wel doe wat aan je conditie en dat is dus niet een half uurtje wandelen per dag. Maar ik zou het trouwens wel in de zomer doen. Want dan is het minder koud en de strijd der elementen is een stuk minder zoals wind en sneeuw. Maar als je van een grote uitdaging houdt is januari de mooiste maand in de winter: strakblauwe lucht met goed uitzicht op de bergen.

Zoals men zegt… hoe groter de uitdaging, hoe meer je er van gaat houden.

Op mijn website budiloonen.com staan meer foto’s en misschien volgt er nog een uitgebreidere verslag van de trekking zelf.