Selamat Datang ke Malaysia.
Door: Budi
Blijf op de hoogte en volg Budi
26 Februari 2015 | Maleisië, Kuala Lumpur
De laatste dagen slijt ik in de grotere steden van Maleisië en Singapore. Mijn tijd op het Aziatisch continent is bijna ten einde en dat voelt ergens wel jammer omdat ik er graag wat langer had willen blijven. Maar er gaat weer een nieuwe deur open om weer iets nieuws te verkennen. Voordat ik naar Down Under ga een van mijn laatste verslagen vanaf het Aziatisch continent.
Geheel in de traditie dat er vanaf vrijdag de 13e met vervoer iedere keer wel iets aan de hand was bleek ook nu weer. Toen ik vanaf Krabi een bustransfer had naar Pakbara bleek de bus enorm te stinken. Gelukkig voor mij had ik sinds Cambodja een mondkapje in mijn tas zitten. Niet meer gebruikt maar dat kwam na deze rit goed van pas. Maar de stank was voor sommige mensen niet te harden dat er eentje zo misselijk werd dat ze moest overgeven in de bus. Na enige tijd in Pakbara pakte ik de speedboat naar het eiland Koh Lipe. Bang dat ik zeeziek zou worden, want ik kreeg weer die visioenen voor me dat ik op een wilde Noordzee ben wezen wrakvissen, waren ongegrond. De trip verliep rustig en eindelijk was op het paradijs. Een aantal dagen niks doen na 1,5 maand reizen is een keer ook goed. Het beviel me blijkbaar zo goed op het strand. Dat ik voor de eerste keer in mijn leven lichtjes verbrand was… jaja zwarte mensen kunnen zich ook verbranden in de zon. Na een aantal dagen relaxen op het strand ben ik 1 dag weer iets actiefs wezen doen door te gaan snorkelen. Wat me weer een andere blik naar de eilanden keek was letterlijk en figuurlijk verfrissend. Om de traditie in stand te houden bleek de vertrekdag van het Thaise eiland Koh Lipe naar het Maleisisch eiland Langkawi ook weer uit te lopen op een debacle. De ferry dienst zou in de ochtend op 10.30 vertrekken. Er werd geacht om 09.00 uur in te checken bij de veerdienst en de immigratie. Na de gedane paperassen moest ik nog een uurtje wachten. Echter dat uur werden er ruim 6 uur. Want blijkbaar waren de veerboten van Langkawi naar Koh Lipe kapot gegaan en terug gevaren. Het duurde zo lang en de mensen aldaar konden ons niet vertellen wat er allemaal aan de hand was. De tweede ferry zou om 16.30 uitvoeren. Dus hebben ze de mensen van 10.30 bij de ferry van 16.30 bij elkaar gezet. Gelukkig was er ruimte genoeg maar voor veel mensen was het of haasten om de aansluiting te halen of voor veel mensen was helaas dat ze aansluiting gemist hadden. Rond half 8 aangekomen in Langkawi en nadat ik langs de immigratie was geweest en de taxi had gepakt kwam ik rond 9 uur aan bij de hostel.
Langkawi is een eiland die je best in 1 dag gezien kan hebben. Veel backpackers raden het ook aan omdat het eiland ‘wel’ leuk is maar dat is het dan ook. Als je wil relaxen kan dat ook en dat kan je best een hele week volhouden. Maar daar gaf ik niks voor dus ben ik met een gehuurde scooter het eiland rond gereden. Ook de hoogste berg - Gunung Raya - op gereden, waar ik ook nog midden in een training kwam van de Maleisische politie academie, dus zigzaggend door de tientallen kadetten gereden die hardlopend de berg op aan het klimmen waren. Hoewel het bewolkt was vond ik het uitzicht iets bijzonders meekrijgen op de hoge uitkijktoren aan de top van de berg. De gebruikte hoogtepunten van het eiland verder gezien zoals het zwarte strand, de watervallen en de boeddhistische tempel. Het voelde inderdaad niet zo heel bijzonder aan. Een beetje plichtmatig ben ik alle highlights afgegaan. Ergens wel blij dat ik het gedaan had, het hoogtepunt was toch de top van de berg. Bij hostel wel een bijzonder verhaal meegekregen van een Nederlander die daar tijdelijk werkt. Hij had net voor kerst alles opgezegd en was van plan om voor altijd weg te blijven uit Nederland. Wel bijzonder aangezien ik veel backpackers ben tegen gekomen die na een tijd wel willen terug keren naar hun land.
Dat het in Maleisië alles veel beter geregeld is merkte ik gelijk de ochtend van vertrek in Langkawi. De ferry service zou me ophalen met een auto vlak bij de hostel. Ik was een kwartier te vroeg en gezien mijn ervaringen in Thailand en Cambodja had ik wel verwacht dat ik lang moest wachten. En dat viel reuze mee, want de auto stond er al. Dag gaf goede moed toen ik naar de Pier werd gebracht en aldaar naar wat verwarring de ticket had opgehaald en op tijd ben weggevaren uit de haven van Langkawi. 3 uur varen voordat we in Penang waren. De ferry legde aan bij Georgetown de hoofdstad van het eiland Penang. Eigenlijk geen echt eiland aangezien er een brug is gebouwd met het vaste land. Georgetown vond ik vanaf het begin dat ik aan wal kwam een geweldige stad. Verdwalen in diverse steegjes uit lang vervlogen tijden van de eerste Britse kolonisten. Het gaf de stad een karakteristieke uitstraling die me wel beviel. Hoofd attractie op dit eiland is dit keer geen gebouw of gebied maar het eten. Het straateten had een behoorlijke reputatie. En ik hoorde dat van alle backpackers. En het straateten was gewoonweg heerlijk. Van een spicy chicken tot aan stick vol met garnalen om daarna bijna te verdrinken in een schaal van rijst met heerlijke zeevruchten en dan als toetje Mango’s met rijst gekookt in kokos-olie. Elk deel van de stad had zijn eigen eten zoals Little india vooral eten uit India was en de Chinese hoek voornamelijk Chinees dan weer een straat verderop Maleisisch eten. Penang en dan vooral Georgetown is bijna te samenvattend de gehele historie van Maleisië. Een land wat bestaat uit Malay, Chinezen, Indiërs en zelfs arabieren. Een Islamitisch land met een zeer tolerante samenleving naar de diverse bevolkingsgroepen toe. Dat klinkt best gek gezien de polarisatie in ons land. Wat ik al zei het land heeft een lange tijd onder de vlag van de Britten geleefd. Na de Tweede Wereldoorlog, toen Japan voor 4 jaar de dienst uit maakte, werd Maleisië 1957 onafhankelijk. Het bestond uit diverse federale staten die tezamen Maleisië vormden. In de loop van tijd scheidde Singapore en Brunei zich af en zijn vanaf die tijd soevereine staten geworden. Zeg je Georgetown dan zeg je ook straatkunst. Ik had op mijn website een klein beeldverslag laten zien van de straatkunst. Maar je vind het overal op bloempotten, muren, stoeptegels, stoepranden, balkons je kan het zo gek niet bedenken. Je kan 10x dezelfde straat doorlopen en dan vallen er nog nieuwe dingen op. Buiten Georgetown heb je de tempel Kek Lok si tempel en het 82 m hoge Yuan Si beeld. Omdat het Chinees nieuwjaar was gingen alle Chinezen naar deze speciale plekken om te bidden en dan voor geluk. Het geluk denken ze af te kunnen kopen met geld, sinaasappelen en ander voedsel. Maar vooral, en het is bijna verstikkend als je met 50 man in een tempel staat, met wierrook. Je hoeft maar een straat in te slaan je komt bijna om in de blauwe rook. Daarnaast duur het Chinees nieuwjaar een aantal dagen. Dus werd er overal her en der vuurwerk af gestoken. Na het bezoek aan de tempel ben ik nog naar Penang Hill gegaan. Dit was dus echt zo toeristisch waarvan ik dacht om het te laten varen. Uit eindelijk heb ik het toch gedaan. Na heel lang wachten en vervolgens met de trein mee omhoog kwam ik boven op de top aan van de heuvel. Mooi uitzicht in combinatie van een typische Maleisische dans die daar op werd gevoerd werd het stilaan tijd om naar beneden te gaan en me klaar te maken voor de volgende stop.
Mijn volgende stop waren de Cameron Highlands. Afgezien van het straateten in Penang was dit de plek waar ik al enkele weken naar uit had gekeken. Niet alleen het klimaat is iets gunstiger vergelijkbaar met een normale Nederlandse zomer (ja ook met regen). De busrit vanuit Penang duurde iets langer omdat iedereen op de hoofdverkeersader van Penang naar Kuala Lumpur wilde rijden na het Chinees nieuwjaar. Dus je kan het al raden dat we te maken hadden met files. Met een vertraging van 2 uur reden we de bergen in. De Cameron Highlands vernoemd naar de Britse ontdekker William Cameron vond ik er prachtig uit zien. Niet zo ruig of hoog maar omdat het er zo vruchtbaar uitzag. Zeer groen ook. Maar wat me opviel was dat de Cameron Highlands ook gelijk het ‘Westland’ gebied is van Maleisië. Als er iemand nog met een agrarische of tuinders achtergrond dit gebied in rijdt dan kijk je je ogen uit. Aardbeien kassen tot aan de horizon. Verticaal al dan niet diagonaal op de bergwand. Nou ja kassen kan je het niet noemen er worden er eerder de gebruikelijk tunnels gebruikt. Dit gebied is zo vruchtbaar en het gunstige klimaat kan je er heel het jaar door van alles verbouwen. Het meeste zijn de aardbeien en de theeplanten. Maar ook cactussen, groente, en diverse planten (sierteelt). Tanah Rata was het plaatsje waar ik een aantal dagen zal verblijven. Het plaatsje is voornamelijk in trek vanwege de diverse Jungle-walks. Diverse paden die in het hart van de jungle lopen, gelukkig goed aangegeven zodat je niet hoeft te verdwalen. Maar het is de Jungle het is warm en vochtig tegelijk. Je zweet je te pletter en je bent binnen de kortste keren buiten adem. De paden zijn bijna niet te zien. Dus je waant je ook echt midden in de jungle ver buiten de bewoonde wereld. Maar het geeft wel ergens een bepaald nietig gevoel. Als je echt verdwaald bent kan ik me dit wel als de groene hel voorstellen. Tientallen documentaires gezien over mensen die verdwalen in de jungle en er nooit meer uitkomen. De dagen daarna had ik nog diverse andere jungle walks gedaan waaronder 1 een mooi uitzicht gaf vanaf de berg Jasar en berg Brinchang. De laatste is de hoogste berg in de regio. Aan de voet van de berg had je aardbeien kwekerijen iets hoger had je de thee plantages. Persoonlijk toch wel het mooiste van de Cameron Highlands. Het gaf iets puurs, fris en moois tegelijk. Ik wilde al gelijk mee gaan helpen gezien mijn lange tuinders- en kwekers achtergrond bij mijn vader en moeder. Als je hoger komt boven de 1800 meter kom je in The Mossy Forest terecht. Een bos wat begroeid is met mos. Best een bijzonder gezicht om een hele jungle vol met bomen onder de groene mos te zien.
Na een aantal dagen in de Cameron Highlands te vertoeven ben ik met de bus door gegaan naar Kuala Lumpur ‘KL’ als nickname. Een stad die naar mijn inziens veel meer bravoure uitstraalde dan Bangkok of Dubai-stad. Aangezien Maleisië een van de betere economieën heeft in de regio uit zich dat ook in de stad. Wolkenkrabbels als een stalen jungle waar je in kan verdwalen. Shopping malls die bijna niet te tellen zijn van diverse dure merken. En toch heeft het veel meer ziel dan Dubai-stad. Het heeft ook diverse oude centra waaronder het onafhankelijkheidsplein, de diverse moskeeën en diverse wijken die nog de oude architectonische stijl hebben van de voormalige Britse overheersers. Morgen ga ik wat beter de stad verkennen en dan tel ik af naar het vertrek uit Zuid-Oost Azië.
Naast de gebruikelijke URL waar mijn foto's op staan: www.budiloonen.com heb ik ook nog een extra special toegevoegd over de Streetart van Penang. En ook nog een paar mooie foto's van Thailand bij wijze van afscheid
Geheel in de traditie dat er vanaf vrijdag de 13e met vervoer iedere keer wel iets aan de hand was bleek ook nu weer. Toen ik vanaf Krabi een bustransfer had naar Pakbara bleek de bus enorm te stinken. Gelukkig voor mij had ik sinds Cambodja een mondkapje in mijn tas zitten. Niet meer gebruikt maar dat kwam na deze rit goed van pas. Maar de stank was voor sommige mensen niet te harden dat er eentje zo misselijk werd dat ze moest overgeven in de bus. Na enige tijd in Pakbara pakte ik de speedboat naar het eiland Koh Lipe. Bang dat ik zeeziek zou worden, want ik kreeg weer die visioenen voor me dat ik op een wilde Noordzee ben wezen wrakvissen, waren ongegrond. De trip verliep rustig en eindelijk was op het paradijs. Een aantal dagen niks doen na 1,5 maand reizen is een keer ook goed. Het beviel me blijkbaar zo goed op het strand. Dat ik voor de eerste keer in mijn leven lichtjes verbrand was… jaja zwarte mensen kunnen zich ook verbranden in de zon. Na een aantal dagen relaxen op het strand ben ik 1 dag weer iets actiefs wezen doen door te gaan snorkelen. Wat me weer een andere blik naar de eilanden keek was letterlijk en figuurlijk verfrissend. Om de traditie in stand te houden bleek de vertrekdag van het Thaise eiland Koh Lipe naar het Maleisisch eiland Langkawi ook weer uit te lopen op een debacle. De ferry dienst zou in de ochtend op 10.30 vertrekken. Er werd geacht om 09.00 uur in te checken bij de veerdienst en de immigratie. Na de gedane paperassen moest ik nog een uurtje wachten. Echter dat uur werden er ruim 6 uur. Want blijkbaar waren de veerboten van Langkawi naar Koh Lipe kapot gegaan en terug gevaren. Het duurde zo lang en de mensen aldaar konden ons niet vertellen wat er allemaal aan de hand was. De tweede ferry zou om 16.30 uitvoeren. Dus hebben ze de mensen van 10.30 bij de ferry van 16.30 bij elkaar gezet. Gelukkig was er ruimte genoeg maar voor veel mensen was het of haasten om de aansluiting te halen of voor veel mensen was helaas dat ze aansluiting gemist hadden. Rond half 8 aangekomen in Langkawi en nadat ik langs de immigratie was geweest en de taxi had gepakt kwam ik rond 9 uur aan bij de hostel.
Langkawi is een eiland die je best in 1 dag gezien kan hebben. Veel backpackers raden het ook aan omdat het eiland ‘wel’ leuk is maar dat is het dan ook. Als je wil relaxen kan dat ook en dat kan je best een hele week volhouden. Maar daar gaf ik niks voor dus ben ik met een gehuurde scooter het eiland rond gereden. Ook de hoogste berg - Gunung Raya - op gereden, waar ik ook nog midden in een training kwam van de Maleisische politie academie, dus zigzaggend door de tientallen kadetten gereden die hardlopend de berg op aan het klimmen waren. Hoewel het bewolkt was vond ik het uitzicht iets bijzonders meekrijgen op de hoge uitkijktoren aan de top van de berg. De gebruikte hoogtepunten van het eiland verder gezien zoals het zwarte strand, de watervallen en de boeddhistische tempel. Het voelde inderdaad niet zo heel bijzonder aan. Een beetje plichtmatig ben ik alle highlights afgegaan. Ergens wel blij dat ik het gedaan had, het hoogtepunt was toch de top van de berg. Bij hostel wel een bijzonder verhaal meegekregen van een Nederlander die daar tijdelijk werkt. Hij had net voor kerst alles opgezegd en was van plan om voor altijd weg te blijven uit Nederland. Wel bijzonder aangezien ik veel backpackers ben tegen gekomen die na een tijd wel willen terug keren naar hun land.
Dat het in Maleisië alles veel beter geregeld is merkte ik gelijk de ochtend van vertrek in Langkawi. De ferry service zou me ophalen met een auto vlak bij de hostel. Ik was een kwartier te vroeg en gezien mijn ervaringen in Thailand en Cambodja had ik wel verwacht dat ik lang moest wachten. En dat viel reuze mee, want de auto stond er al. Dag gaf goede moed toen ik naar de Pier werd gebracht en aldaar naar wat verwarring de ticket had opgehaald en op tijd ben weggevaren uit de haven van Langkawi. 3 uur varen voordat we in Penang waren. De ferry legde aan bij Georgetown de hoofdstad van het eiland Penang. Eigenlijk geen echt eiland aangezien er een brug is gebouwd met het vaste land. Georgetown vond ik vanaf het begin dat ik aan wal kwam een geweldige stad. Verdwalen in diverse steegjes uit lang vervlogen tijden van de eerste Britse kolonisten. Het gaf de stad een karakteristieke uitstraling die me wel beviel. Hoofd attractie op dit eiland is dit keer geen gebouw of gebied maar het eten. Het straateten had een behoorlijke reputatie. En ik hoorde dat van alle backpackers. En het straateten was gewoonweg heerlijk. Van een spicy chicken tot aan stick vol met garnalen om daarna bijna te verdrinken in een schaal van rijst met heerlijke zeevruchten en dan als toetje Mango’s met rijst gekookt in kokos-olie. Elk deel van de stad had zijn eigen eten zoals Little india vooral eten uit India was en de Chinese hoek voornamelijk Chinees dan weer een straat verderop Maleisisch eten. Penang en dan vooral Georgetown is bijna te samenvattend de gehele historie van Maleisië. Een land wat bestaat uit Malay, Chinezen, Indiërs en zelfs arabieren. Een Islamitisch land met een zeer tolerante samenleving naar de diverse bevolkingsgroepen toe. Dat klinkt best gek gezien de polarisatie in ons land. Wat ik al zei het land heeft een lange tijd onder de vlag van de Britten geleefd. Na de Tweede Wereldoorlog, toen Japan voor 4 jaar de dienst uit maakte, werd Maleisië 1957 onafhankelijk. Het bestond uit diverse federale staten die tezamen Maleisië vormden. In de loop van tijd scheidde Singapore en Brunei zich af en zijn vanaf die tijd soevereine staten geworden. Zeg je Georgetown dan zeg je ook straatkunst. Ik had op mijn website een klein beeldverslag laten zien van de straatkunst. Maar je vind het overal op bloempotten, muren, stoeptegels, stoepranden, balkons je kan het zo gek niet bedenken. Je kan 10x dezelfde straat doorlopen en dan vallen er nog nieuwe dingen op. Buiten Georgetown heb je de tempel Kek Lok si tempel en het 82 m hoge Yuan Si beeld. Omdat het Chinees nieuwjaar was gingen alle Chinezen naar deze speciale plekken om te bidden en dan voor geluk. Het geluk denken ze af te kunnen kopen met geld, sinaasappelen en ander voedsel. Maar vooral, en het is bijna verstikkend als je met 50 man in een tempel staat, met wierrook. Je hoeft maar een straat in te slaan je komt bijna om in de blauwe rook. Daarnaast duur het Chinees nieuwjaar een aantal dagen. Dus werd er overal her en der vuurwerk af gestoken. Na het bezoek aan de tempel ben ik nog naar Penang Hill gegaan. Dit was dus echt zo toeristisch waarvan ik dacht om het te laten varen. Uit eindelijk heb ik het toch gedaan. Na heel lang wachten en vervolgens met de trein mee omhoog kwam ik boven op de top aan van de heuvel. Mooi uitzicht in combinatie van een typische Maleisische dans die daar op werd gevoerd werd het stilaan tijd om naar beneden te gaan en me klaar te maken voor de volgende stop.
Mijn volgende stop waren de Cameron Highlands. Afgezien van het straateten in Penang was dit de plek waar ik al enkele weken naar uit had gekeken. Niet alleen het klimaat is iets gunstiger vergelijkbaar met een normale Nederlandse zomer (ja ook met regen). De busrit vanuit Penang duurde iets langer omdat iedereen op de hoofdverkeersader van Penang naar Kuala Lumpur wilde rijden na het Chinees nieuwjaar. Dus je kan het al raden dat we te maken hadden met files. Met een vertraging van 2 uur reden we de bergen in. De Cameron Highlands vernoemd naar de Britse ontdekker William Cameron vond ik er prachtig uit zien. Niet zo ruig of hoog maar omdat het er zo vruchtbaar uitzag. Zeer groen ook. Maar wat me opviel was dat de Cameron Highlands ook gelijk het ‘Westland’ gebied is van Maleisië. Als er iemand nog met een agrarische of tuinders achtergrond dit gebied in rijdt dan kijk je je ogen uit. Aardbeien kassen tot aan de horizon. Verticaal al dan niet diagonaal op de bergwand. Nou ja kassen kan je het niet noemen er worden er eerder de gebruikelijk tunnels gebruikt. Dit gebied is zo vruchtbaar en het gunstige klimaat kan je er heel het jaar door van alles verbouwen. Het meeste zijn de aardbeien en de theeplanten. Maar ook cactussen, groente, en diverse planten (sierteelt). Tanah Rata was het plaatsje waar ik een aantal dagen zal verblijven. Het plaatsje is voornamelijk in trek vanwege de diverse Jungle-walks. Diverse paden die in het hart van de jungle lopen, gelukkig goed aangegeven zodat je niet hoeft te verdwalen. Maar het is de Jungle het is warm en vochtig tegelijk. Je zweet je te pletter en je bent binnen de kortste keren buiten adem. De paden zijn bijna niet te zien. Dus je waant je ook echt midden in de jungle ver buiten de bewoonde wereld. Maar het geeft wel ergens een bepaald nietig gevoel. Als je echt verdwaald bent kan ik me dit wel als de groene hel voorstellen. Tientallen documentaires gezien over mensen die verdwalen in de jungle en er nooit meer uitkomen. De dagen daarna had ik nog diverse andere jungle walks gedaan waaronder 1 een mooi uitzicht gaf vanaf de berg Jasar en berg Brinchang. De laatste is de hoogste berg in de regio. Aan de voet van de berg had je aardbeien kwekerijen iets hoger had je de thee plantages. Persoonlijk toch wel het mooiste van de Cameron Highlands. Het gaf iets puurs, fris en moois tegelijk. Ik wilde al gelijk mee gaan helpen gezien mijn lange tuinders- en kwekers achtergrond bij mijn vader en moeder. Als je hoger komt boven de 1800 meter kom je in The Mossy Forest terecht. Een bos wat begroeid is met mos. Best een bijzonder gezicht om een hele jungle vol met bomen onder de groene mos te zien.
Na een aantal dagen in de Cameron Highlands te vertoeven ben ik met de bus door gegaan naar Kuala Lumpur ‘KL’ als nickname. Een stad die naar mijn inziens veel meer bravoure uitstraalde dan Bangkok of Dubai-stad. Aangezien Maleisië een van de betere economieën heeft in de regio uit zich dat ook in de stad. Wolkenkrabbels als een stalen jungle waar je in kan verdwalen. Shopping malls die bijna niet te tellen zijn van diverse dure merken. En toch heeft het veel meer ziel dan Dubai-stad. Het heeft ook diverse oude centra waaronder het onafhankelijkheidsplein, de diverse moskeeën en diverse wijken die nog de oude architectonische stijl hebben van de voormalige Britse overheersers. Morgen ga ik wat beter de stad verkennen en dan tel ik af naar het vertrek uit Zuid-Oost Azië.
Naast de gebruikelijke URL waar mijn foto's op staan: www.budiloonen.com heb ik ook nog een extra special toegevoegd over de Streetart van Penang. En ook nog een paar mooie foto's van Thailand bij wijze van afscheid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
